Στο κορίτσι της ορχήστρας
Τη νύχτα αυτή το λάμνισμα του φεγγαριού στην πόρτα
θέλει να μοιάζει με το μακρινό και ποθεινό άγγιγμά σου
να μοιάζει με χαμόγελο που φάνηκε σαν πρώτα
όταν εφάνη η ακριβή και όμορφη θωριά σου.
Θέλει να δείχνει σαν βροχή που πέφτοντας στο τζάμι
σχημάτισε στα χείλη μου ολάνθιστη καμπύλη
και κύλησε η σκέψη μου ορμητικό ποτάμι
για ν' ακουμπήσω - έστω νοερά - τα δυό σου χείλη.
Και τ' άγγιξα, ολόδροσα και πύρινα συνάμα
ο λογισμός μου ανάερος σαν αλαφρύς καπνός
- όπως δεν ήτανε ποτέ ο δικός μου λογισμός -
και είναι το χαμογέλιο σου παραμυθένιο θάμα.
Μαύρη μελάνη κύλησε, στιγμάτισε το χέρι
για ένα ποίημα - που έστω νοερά - κοντά μου θα σε φέρει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου