Το θέατρο είναι το καταφύγιο της ψυχής μου. Το 'χω πάρει καιρό τώρα απόφαση. Εκεί όλες μου οι σκέψεις. Εκεί όλες μου οι καταθέσεις ψυχής. Και οι αναλήψεις. Να παίρνεις και να δίνεις συναίσθημα. Να μιλάς, δίχως να εξηγείς. Να απολογείσαι και να συγχωρείς. Και μέσα σε όλη εκείνη την απέραντη σιωπή να συνειδητοποιείς τις αλήθειες σου.
Δε ξέρω αν ποτέ πίστεψα στ' αλήθεια στην ιδέα της συντροφικότητας. Δε ξέρω αν ποτέ πίστεψα στα τόσο δυνατά, στα τόσο μεγάλα συναισθήματα. Εκείνα για τα οποία έχω μιλήσει ώρες, εκείνα για τα οποία έχω γράψει τόσα κατεβατά. Θαρρείς πως πάντα τα πίστευα, πάντα τα θαύμαζα, αλλά να, είναι που το μεγαλύτερο θάρρος το βρίσκεις μέσα στον έρωτα. Αλλά για να καταφέρεις να αισθανθείς τον έρωτα, χρειάζεσαι ακόμα περισσότερο θάρρος από εκείνο που θαρρείς πως βρίσκεις.
Αέναοι περιπάτοι στο κέντρο της πόλης, ερμάρια κλειστά με σκέψεις και συναισθήματα να ανοίγουν όπως-όπως. Κι ύστερα να ξανακλείνουν. Μόνο στο θέατρο. Μόνο εκεί κατάφερα να σε βρω απόψε. Στα βλέμματα των ηθοποιών. Στα φιλιά και τις αγκαλιές που αντάλλαξαν. Και τις λέξεις. Και τον έρωτα. Εκείνον που έκανε τη Βόρεια και τη Νότια Κορέα να ενωθούν. Εκείνον που ένωσε θαρρείς και εμάς.
Μέσα στις σιωπές μου, συνειδητοποίησα τις αλήθειες μου. Μα πιότερο από όλα ένιωσα ανθρώπινη. Οι αδυναμίες μου με πάτησαν κάτω. Και η αγάπη. Η αγάπη, λέω. Είναι τάχα ένας μηχανισμός αναπαραγωγής; Μια ανθρώπινη ανάγκη σαν την πείνα και τη δίψα; Το καταφύγιο ενός κουρασμένου περαστικού. Αυτό που τάχα νιώθω εγώ για σένα.
Η απουσία σου ένεση αδρεναλίνης στον έρωτα. Κι εκείνη η σχέση που ποτέ δεν είχες με το τηλέφωνο, προσάναμα στη φλόγα της αγωνίας μου για απόψε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου