Μυρωδιές... | Πραξία Αρεστή

Θυμάσαι πώς μυρίζουν τ' άγρια τριαντάφυλλα;
Θυμάσαι πώς μυρίζουν ο πεύκος και η πρωινή βροχή;
Ο πρωινός καφές και ο βασιλικός;

Θυμάσαι πώς ρουφούσες τις μυρωδιές από τα μαλλιά και το λαιμό μου;
Με θυμάσαι καθόλου; Αυτό που ήσουν, αυτό που ήμουν, αυτό που ήμασταν μαζί;

Εγώ όλα τα θυμάμαι σαν να 'ταν χτες. Δεν υπάρχει πιο δυνατή αίσθηση από την όσφρηση. Αν μυρίσεις κάτι μία φορά το θυμάσαι για πάντα λένε, πόσο μάλλον όταν αυτό το κάτι, είναι αυτός που αγαπάς.

Θυμάμαι τις δυνατές μυρωδιές που έβγαιναν από το σώμα σου και τις κουβαλούσα μαζί μου στο σπίτι. Ξάπλωνα για λίγο στον καναπέ πριν μπω στο μπάνιο και αγκάλιαζα το σώμα μου για να μείνουν πάνω μου λίγο ακόμα. Τσιγαρίλα, ιδρώτας και η ακριβή σου κολόνια, γίνονταν ένα και φώναζαν "θα σε πληγώσω, μείνε μακριά μου". Μα εγώ τις λάτρευα τις μυρωδιές σου. Ριχνόμουν απάνω τους και τις άφηνα να με νικήσουν. Μου τρυπούσαν το σώμα που έτρεμε και ίδρωνε και γινόταν ένα με το δικό σου. Μου έκαιγαν την ανάσα μα το στόμα μου ζητούσε ένα φιλί σου. Μυρωδιά από αλκοόλ έσταζαν τα χείλη σου και ήθελα να βγάλω από μέσα σου ό,τι σε πονούσε και να το φορέσω στο πρόσωπό μου για να νιώσεις πόσο σε αγαπώ.

Κάτω από το αλκοόλ, την κολόνια, τον ιδρώτα, τα τσιγάρα... εσύ! Γυμνός, ντυμένος μόνος με τα αισθήματά σου, αδύναμος σαν πουλάκι, ριγμένος στην αγκαλιά μου. Και η μυρωδιά σου γλυκιά, γνώριμη, σαν ενός μωρού. Μυρωδιά αγάπης. Η μυρωδιά του έρωτά μας, των σαρκών μας που γίνονταν ένα. Κάθε μέρος του σώματός σου το λάτρευα, γιατί ήταν δικό σου, γιατί το ένιωθα δικό μου. Ήταν η αγάπη μου ζωγραφισμένη πάνω σου, ντυμένη με την μυρωδιά σου.

Θυμάσαι, πόσο σε αγαπούσα;

Θυμάσαι πώς μυρίζει ο έρωτας;\

Πηγή Μικρές Ιστορίες