Ετεροζυγωτικά γεννήματα | Τσαμπίκα Βασιλειάδη

Διασπάστηκα πριν χρόνια, δεν θυμάμαι.

Είμαι ευτυχισμένη,
έχω ότι πόθησα ποτέ-
αγάπη-
όλα από πολύ!
μου περισσεύουν.

Η ζωή μου περνά ταινία μπροστά στα μάτια μου
και τίποτα δεν μ’ αγγίζει.

Έχω πρόγραμμα.
Θα έχω σπίτι
εσένα.
Νιώθω πλέον ασφαλής.
Αγριολούλουδα φυτρώνουν στις ραγισματιές των τοίχων που κατεδαφίσαμε.

Μου ρούφηξαν τα όνειρα
κι όλο απλώνω ρίζες.

Είμαι τυχερή.
Οι ουρανοί ανοίγουν και στάζουν μέλι,
απλώνεται στα στήθια μου
και ανάποδα γεννά την γύρη.

Κόλλησαν τα μάτια μου.
Τυφλώθηκα,
ενώ σκέφτομαι δεν πράττω.
Έκλεισαν οι πόρτες
κι απ’ τα παράθυρα πηδούν οι μέλισσες.

Κάνω σεξ με το μέλλον μου,
καπνοί από τσιγάρα και ευωδίες κρασιών με εκστασιάζουν.
Η ευτυχία μου δεν κλείστηκε ακόμα σε καπότα.

Οι ηδονές μου ξεχαρβαλωμένες
θολές κι ανήμπορες
μαντεύουν τι τις περιμένει.

Έχω την ουσία
την στοργή
την θαλπωρή
γερά θεμέλια…

…με λίγες μόνο τρύπες.
Να φυσά η απουσία αύριο μεθαύριο
και να με φτύνω στην μούρη-τρέμοντας
από το κρύο
-κι όχι από καλά γαμήσια.
Τελικά γαμήθηκε η ζωή μας η ίδια
και δεν την αφήσαμε καν εμείς έγκυο.
Να πούμε τουλάχιστον ότι τα μπάσταρδα
άρρυθμα χτυποκάρδια
τα άγχη
οι καταχρήσεις
οι αϋπνίες
οι αυτοκτονίες
είναι δικά μας παιδιά.

Είμαι πλήρης κι ευγνώμων για την θέση μου σ’ αυτόν τον κόσμο.
Έχω όλα τα πολύτιμα αγαθά,
ο ήλιος μοιράζει φως στη σελήνη
και στην αρμονική ψυχή μου.
Αναπνέω.

Μέχρι να χρεώσουν και τον αέρα με το κιλό,
τότε θα πάθω ασφυξία
καθώς θα έρχομαι σε οργασμό.

Θα πάω ευτυχισμένη.

Ή μήπως όχι;

Είμαι τρελή;

Είμαι γυναίκα.
Είμαι παιδί.
Είμαι εργαζόμενη.

Είμαι άνθρωπος.
Είμαι ζωντανή.

Κι αν είμαι νεκρή;
Είμαι μια ωρολογιακή βόμβα,
έτοιμη να εκραγεί.