Φθινοπώριασε. Το κρύο μας βοηθά να ανασκουμπωθούμε. Έτσι λοιπόν φοράμε τα πιο ζεστά μάλλινα πουλόβερ μας, τα μεγάλα κασκόλ μας για να μη νιώσουμε στιγμή εκτεθειμμένοι. Εν αναμονή του χειμώνα λοιπόν. Ο χειμώνας έχει μια άλλη γοητεία. Καιρός για τις πιο χουχουλιάρικες ημέρες του χρόνου. Να στέκεσαι ατελείωτες ώρες μπροστά απ’το αναμμένο τζάκι, να πίνεις ζεστό καφέ ή σοκολάτα και να δίνεις αγκαλιές. Από κείνες τις σφιχτές που σε ζεσταίνουν και σου δίνουν την αίσθηση πληρότητας. Είναι και οι πιο ωραίες στιγμές με τους δικούς μας ανθρώπους που μας κάνουν να τον βλέπουμε ως μια απ'τις πιο ωραίες εποχές του χρόνου.
Τα πάντα είναι έτοιμα για το φετινό χειμώνα. Στο δρόμο συναντάς καμιά φορά ανθρώπους που παραπονιούνται για το κρύο κυρίως μεγάλης ηλικίας μα δεν τους παρεξηγείς. Έχουν περάσει πολλοί χειμώνες απ’την πλάτη τους, κουράστηκαν κι αυτοί, θέλουν ένα διάλλειμμα. Να τυλιχτούν στη ζεστασιά, να ξεκουραστούν. Για το κρύο στις καρδιές μας δεν γίνεται ποτέ λόγος, βέβαια. Κρύβουμε καλά τη μελαγχολία μας πίσω απο επιτηδευμένα χαμόγελα, πίσω από προσποιητά «είμαι καλά». Και έτσι περνά ο καιρός, με ταχύτητα φωτός και φτάνουμε στην πιο χαρμόσυνη γιορτή του έτους. Τα χριστούγεννα. Όλοι στους δρόμους με θετική διάθεση και διάχυτη χαρά, έτοιμοι να αγοράσουν τα πρώτα δώρα κι εσύ υποτονική, λυπημένη από μέσα. Γιατί δεν μπορείς να νιώσεις κι εσύ έτσι; Kάτι σε βαραίνει. Σου λείπει κάποιος. Κάποιος πολύ ξεχωριστός για σένα που έδινε χρώμα στις γκρίζες μέρες σου.
Χαμένη στους δρόμους περπατώ με μοναδικό σκοπό να σε συναντήσω. Είτε φυσικά είτε νοητά. Αποφασίζω λοιπόν να κάτσω σ’εκείνο το καφέ που πηγαίναμε μαζί. Κοιτάζω τους τοίχους και είναι εσύ. Πίνω την πρώτη γουλιά καφέ και σε θυμάμαι. Θυμάμαι το χαμόγελό σου κάθε φορά που με κοίταζες. Τις ατελείωτες συζητήσεις. Τον τρόπο που μου κινούσαν πάντα το ενδιαφέρον όσα έλεγες. Σκεφτόμουν όλους εκείνους τους λόγους που σε ερωτεύτηκα κι αν είχα την επιλογή να γυρίσω πίσω θα το’ κανα ξανά. Η μουσική έχει κάτι από σένα. Είναι παράνοια το πόσο σε θυμίζουν μερικά μικρά πράγματα.Μα τι νόημα έχει να αυθυποβάλλομαι σε αυτή τη διαδικασία; Πρέπει να φύγω όσο πιο γρήγορα γίνεται από δω. Υποφέρω.
Σε παίρνω τηλέφωνο, να σου πω για τη μέρα μου, εσύ για τη δική σου. Η κοινή μας καθημερινότητα έχει χαθεί. Είσαι τόσο μακριά και τόσο κοντά ταυτόχρονα. Κοντά γιατί δεν σε έχω βγάλει στιγμή απ’το μυαλό μου. Όσες εποχές και να περάσουν θα σε θυμάμαι. Γιατί ήσουν αυτός που με έβγαλε απ’το βούρκο. Που με πήρε απ’το χέρι και με βοήθησε ν’ αλλάξω τον εαυτό μου. Και που με αγάπησε γι’αυτό που είμαι. Χωρίς ανταλλάγματα.
Ποτέ μην ξεχνάς από που έρχεσαι, ποιοι ήταν δίπλα σου και ποιοι απέναντί σου. Ποιοι αποφάσισαν να’ναι συνοδοιπόροι σου και ποιοι αποχώρησαν. Το να ξεχνάς από που ξεκίνησες είναι η μεγαλύτερη αφέλεια στη ζωή.Οι άνθρωποι που ήταν δίπλα μου σε όλα, θα έχουν πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Θα μου τη ζεσταίνουν αυτές τις κρύες εποχές. Το ίδιο θα κάνω κι εγώ. Κράτα την αγάπη κοντά. Είναι ο μόνος τρόπος να διατηρείς την καρδιά σου ζεστή.
Τα πάντα είναι έτοιμα για το φετινό χειμώνα. Στο δρόμο συναντάς καμιά φορά ανθρώπους που παραπονιούνται για το κρύο κυρίως μεγάλης ηλικίας μα δεν τους παρεξηγείς. Έχουν περάσει πολλοί χειμώνες απ’την πλάτη τους, κουράστηκαν κι αυτοί, θέλουν ένα διάλλειμμα. Να τυλιχτούν στη ζεστασιά, να ξεκουραστούν. Για το κρύο στις καρδιές μας δεν γίνεται ποτέ λόγος, βέβαια. Κρύβουμε καλά τη μελαγχολία μας πίσω απο επιτηδευμένα χαμόγελα, πίσω από προσποιητά «είμαι καλά». Και έτσι περνά ο καιρός, με ταχύτητα φωτός και φτάνουμε στην πιο χαρμόσυνη γιορτή του έτους. Τα χριστούγεννα. Όλοι στους δρόμους με θετική διάθεση και διάχυτη χαρά, έτοιμοι να αγοράσουν τα πρώτα δώρα κι εσύ υποτονική, λυπημένη από μέσα. Γιατί δεν μπορείς να νιώσεις κι εσύ έτσι; Kάτι σε βαραίνει. Σου λείπει κάποιος. Κάποιος πολύ ξεχωριστός για σένα που έδινε χρώμα στις γκρίζες μέρες σου.
Χαμένη στους δρόμους περπατώ με μοναδικό σκοπό να σε συναντήσω. Είτε φυσικά είτε νοητά. Αποφασίζω λοιπόν να κάτσω σ’εκείνο το καφέ που πηγαίναμε μαζί. Κοιτάζω τους τοίχους και είναι εσύ. Πίνω την πρώτη γουλιά καφέ και σε θυμάμαι. Θυμάμαι το χαμόγελό σου κάθε φορά που με κοίταζες. Τις ατελείωτες συζητήσεις. Τον τρόπο που μου κινούσαν πάντα το ενδιαφέρον όσα έλεγες. Σκεφτόμουν όλους εκείνους τους λόγους που σε ερωτεύτηκα κι αν είχα την επιλογή να γυρίσω πίσω θα το’ κανα ξανά. Η μουσική έχει κάτι από σένα. Είναι παράνοια το πόσο σε θυμίζουν μερικά μικρά πράγματα.Μα τι νόημα έχει να αυθυποβάλλομαι σε αυτή τη διαδικασία; Πρέπει να φύγω όσο πιο γρήγορα γίνεται από δω. Υποφέρω.
Σε παίρνω τηλέφωνο, να σου πω για τη μέρα μου, εσύ για τη δική σου. Η κοινή μας καθημερινότητα έχει χαθεί. Είσαι τόσο μακριά και τόσο κοντά ταυτόχρονα. Κοντά γιατί δεν σε έχω βγάλει στιγμή απ’το μυαλό μου. Όσες εποχές και να περάσουν θα σε θυμάμαι. Γιατί ήσουν αυτός που με έβγαλε απ’το βούρκο. Που με πήρε απ’το χέρι και με βοήθησε ν’ αλλάξω τον εαυτό μου. Και που με αγάπησε γι’αυτό που είμαι. Χωρίς ανταλλάγματα.
Ποτέ μην ξεχνάς από που έρχεσαι, ποιοι ήταν δίπλα σου και ποιοι απέναντί σου. Ποιοι αποφάσισαν να’ναι συνοδοιπόροι σου και ποιοι αποχώρησαν. Το να ξεχνάς από που ξεκίνησες είναι η μεγαλύτερη αφέλεια στη ζωή.Οι άνθρωποι που ήταν δίπλα μου σε όλα, θα έχουν πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Θα μου τη ζεσταίνουν αυτές τις κρύες εποχές. Το ίδιο θα κάνω κι εγώ. Κράτα την αγάπη κοντά. Είναι ο μόνος τρόπος να διατηρείς την καρδιά σου ζεστή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου