Μαχαίρι | Μαριστέλλα Δούρου

Η συνάντησή μας μοιάζει με βαθιά τομή πάνω στο σώμα.

Κάθε που πάω να γλείψω τις πληγές μου κόβεται η γλώσσα μου...

Το μαχαίρι που έβαλες μέσα μου με έμαθε να σωπαίνω,με βελόνα και κλωστή έραψα το στόμα μου να μη μιλήσω για σένα ξανά.

Η πεταλούδα που σου χάρισα , έγινε στάχτη και το λουλούδι που μου ζωγράφισες στην πλάτη μαράθηκε.

Τα νύχια χώνω στο κορμί,ξεσκίζω το δέρμα μου μαζι με αυτό να αλλάξεις κι εσύ...

Έχεις κρυφτεί όμως μέσα σε τρυφερά αγγίγματα και παιδικές αγκαλιές,σε μία απο αυτές που είχες δει το κοριτσάκι με τις αφέλειες και τα χρωματιστά φορέματα να σου ζητάει να μείνεις λίγο ακόμα...

Νυχτώνει... κι εγώ δεν έχω πια αφέλειες , ούτε φορέματα και αυτή η γύμνια με τρομάζει.

Νυχτώνει και φοβάμαι όπως ποτέ άλλοτε, μήπως η λεία δε σου έφτασε και γυρίσεις ξανά να πάρεις ό,τι από μένα έμεινε.

Νυχτώνει και εγώ δεν έχω τίποτα άλλο πια να σου δώσω.