Ανάγερμα | Νικολένα Καλαϊτζάκη

Κι ήσουν εσύ ένα ορθογώνιο

Ξαπλωμένο στους αρμούς

Μια οπή φωτός

Σε γαλάζιο ουρανό

Δρασκελισμός στο βλέμμα

Να κρύψει θέλει το μάρμαρο

Που ακολουθεί εσένα

Πράσινη γη

Λες και οι άνθρωποι φτιαχτήκαν

Επιγραφές  να γίνουν

Σε κλειστά κουτιά

Λέξεις να γίνουν

Ποτισμένες

Μελάνι μαύρο

Στο ανάγερμα

Χέρια από κύβους που φθίνουν

Αλλά

-Πιο σιωπή κι από την σιωπή

 Ποια χρώματα θα μας γελάσουν,

 Μητέρα;

 Ποιος δείπνος μυστικός θα μας χωρέσει