Έμαθα να μην αναλώνω το ''είναι'' μου σε ανούσιες τριβές με άτομα του όχι. Και όταν μιλάω για τα άτομα του όχι, εννοώ τα άτομα που σε κάθε σου βήμα, κοιτούσαν το σημάδι που αφήναν τα παπούτσια σου στο χώμα και όχι τα βήματα που έκανες για να προχωρήσεις μπροστά. Όλα αυτά τα άτομα που με τόση εγωπάθεια σε κρατούσαν στην ζωή τους και όχι επειδή σε ήθελαν κοντά τους, σε κρατούσαν απλά για να τους φορτίζεις το κενό με μπαταρίες προσωρινής χαράς εώς ότου να τους πας κόντρα.
Κόντρα όχι επειδή σου καρφώθηκε στο μυαλό αλλά επειδή είσαι περήφανη για τον εαυτό σου και για τις επιλογές σου. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που αναζητούσαν τον ήλιο στην ζωή τους αλλά φορούσαν γυαλιά ηλίου για να προστατευτούν από την λάμψη του. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που σε κρατούσαν από το χέρι αλλά σε έσπρωξαν στην πρώτη θύελλα.Για όλα αυτά τα άτομα μόνο ένα πράγμα σκέφτομαι: Κολύμπησα και νίκησα την φουρτούνα μου ενώ εσείς με αναζητούσατε στα πιο βαθιά του νερά. Ψάξ'τε με κάπου πιο ψηλά, εκεί που η μνησικακία σας δεν φτάνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου