Ο λογισμός μου διακόπηκε ξαφνικά.
Και το νερό έτρεχε σαν να ξέσπασε καταιγίδα.
Παρεμβολές.
Οι νεκροί άραγε ακούν τις σκέψεις που κάνουμε για κοινούς;
Και πως θα αισθάνομαι όταν το παρόν μου θα θυμίζει ταινία παλιάς εποχής;
Αν ναι θα πρέπει να δαμάσουμε την φαντασία.
Πόσο επικίνδυνο,
και τι ντροπή!
Το πώς αισθάνομαι το γνωρίζω ήδη,
περιφέροντας το κορμί μου με καμάρι
και ταυτόχρονη αηδία,
γέρικο σώμα που κατέρρευσε νωρίς.
Οι αισθήσεις μου μετριούνται από πίσω
προς τα μπρος.
Τα χείλη μου ρόδινα, ζεστά
ζητούν περιβάλλον.
Έτσι όπως ακολουθούν οι φλοιοί το κορμού
ο ένας τον άλλον,
έτσι είναι οι ανάγκες μου.
Αλλεπάλληλες
αγκαλιασμένες
εξαρτώμενες η μια απ' την άλλη.
Κι αν με διασπάσεις
θα κολλήσεις στο δάκρυ των δέντρων.
Είμαι η γη.
Όχι όχι.
Είμαι η μη.
Μην πλησιάζεις άλλο γιατί θα δακρύσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου