Πιάνο φάντασμα | Τζώρτζης Πάνος

Οι αναμνήσεις αποδημητικά πουλιά

πετάρισμα βαθύ και 

γκρίζο μακρινό.

Το σπίτι σχεδόν γυμνό

ντυμένο μόνο, με την ασήκωτη 

γλυκιά μελαγχολία

των πρωινών νοτών του ασήμαντου πιάνου.

Δεν παίζει κανείς.

Οι νότες τριγυρνούν στο κεφάλι μου 

στοιχειωμένο κάλεσμα,

οι φωνές των παιδιών 

έξω στο παράθυρο.

Το πηγάδι ξεχασμένο

και στεγνό 

με τα δώρα των ανήλικων ευχών.

Μέσα στο δωμάτιο 

ένας σπασμένος καθρέφτης.

Εγώ.

Η θλιβερά απόκοσμη και βαρετή μελωδία μ’ αγκαλιάζει∙

πνίγομαι.

Φυλακισμένος σε μια δυστοπία

με πεθαίνω.

Ανοίγω τα μάτια 

κοιτάζω το σταματημένο ρολόι∙

είναι χθες

η ώρα του αποχαιρετισμού.

Το πιάνο δεν έπαψε να νοτίζει.