ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΗ Ι | Αναστασία Νταλαμάγγα

Νεαρά κοπέλα ήταν όμορφη, πολύ.

Μαύρα μαλλιά

κατάμαυρα και χείλη κόκκινα,φουσκωτά.

Χαμόγελα παντού και φωνές

Λουλούδια στα μαλλιά της,θυμάμαι

σε μια παλιά φωτογραφία.

Μόνη στο σπίτι γυρνούσε, μόνη τις γάτες της τάιζε

Πόσοι να την είχαν,άραγε, ζητήσει σε γάμο;

Και γιατί να αρνήθηκε να μοιραστεί τη ζωή της;

Από υπεροψία,άραγε

ή από την παραμυθένια εντύπωση αιώνιων νιάτων;

Αχ να την έβλεπες τώρα.

Πιάνεται η ψυχή μου.

Με το άσπρο νυχτικό

και τα ανακατωμένα,πασπαλισμένα με άχνη μαλλιά.

Κλαίει κι ο οδύρεται μέρα νύχτα για το κακό

που τη βρήκε

Όλη η γειτονιά μπορεί ν ακούσει τον πόνο της

Να τραγουδούν,άραγε, γι αυτό θλιβερά τα πουλιά;

Ήταν, άλλωστε, και σ αυτά 

πολύ αγαπητή.

The Danish Girl (2015)

Ο όγκος έχει παντού εξαπλωθεί.

Θαρρείς,την τρώει ζωντανή.

Καταραμένη αρρώστια.

Την ακούω που θέλει να φύγει

και παρακαλά.

Θα βρει,άραγε, εκεί τη λύτρωση που ζητά;

Ποιος ξέρει να της πει;

Κι όμως, ένα περίεργο πράγμα

Σαν περνά λιγάκι ο πόνος

από τα μύρια φάρμακα

και για λίγο την ανάσα της βρίσκει

πώς παλιές εποχές αναπολεί..

και το βλέμμα της χάνεται σε σβησμένους κόσμους

και το χαμόγελο της ακέραιο και πάλι

Πόσο θαυμάζω κάτι τέτοιους ανθρώπους

σαν και τη γυναίκα αυτή

την αιώνια όμορφη και λαμπερή και δυνατή.

Πόσο θα θελα να σταματούσα, γι αυτήν, το χρόνο

σ αυτές της στιγμές που στρέφει το βλέμμα

μακριά απ' το θάνατο.

Και να την πάγωνα εκεί

Χαμογελαστή.