"Τώρα ναι" | Νίο

Θέλω να φύγουμε μου είπε.
-Να πάμε απ' την αρχή.
Χωρίς καβάτζα ξέγνοιαστοι.
Χωρίς Θεό ''λεύτεροι'' .
Κι ας φτιάξουμε μαζί το δικό μας Θεό
και όλα τα άλλα που οι στοχαστές σιχαίνονται.

Εγώ κι εκείνη μείναμε σ’ ένα σπίτι δίπλα στο ποτάμι. Καθημερινά φωτογράφιζε το πορτρέτο μου. Ποθούσε να αποκαλύψει κάτι που απουσίαζε απ΄ το πρόσωπο μου όμως υπήρχε στο βλέμμα μου. Κάτι που μπορεί κάποιος να συλλάβει μονάχα με τις αισθήσεις. 

Με φωτογράφιζε κάθε μέρα στο ίδιο παράθυρο. Όποτε πήγαινα να της ποζάρω με σταματούσε. Η Χ έψαχνε μόνο την αλήθεια. 

Συνήθισα με τον καιρό τόσο την ακινησία που κι όταν έλειπε παρέμενα στην ίδια θέση.

Τελευταία είχε πάει στην πόλη. Χρειαζόταν χημικά για τον σκοτεινό θάλαμο.

Δεκέμβρης 4:20μμ.

Ημίφως και καλή ώρα για να ανάψει κανείς μπάφο.

Στεκόμουν μπροστά στο παράθυρο και τα πορτρέτα με πρόσεχαν ακίνητα.

Πήρα τη φωτογραφική της μηχανή κι άρχισα να τα σημαδεύω. Ένα-ένα έπεφταν στο ξύλινο πάτωμα. Ήμουν το μόνο πορτρέτο που είχε μείνει όρθιο, όμως δεν με πρόλαβα γιατί η Χ άνοιξε την πόρτα κι έμεινα πάλι ακούνητος.

"Τώρα ναι"  είπε, πριν με φωτογραφίσει.