Τα δεσμά είναι για να σπάνε. Η ιστορία για να γράφεται στους δρόμους. Και οι καταστάσεις για να επαναλαμβάνονται ως συμβολισμοί και να προβληματίζουν. Κι αν τάχα τώρα έχουμε δημοκρατία, μα θες και είμαστε λεύτεροι;
Ο καθένας χαμένος στη δική του σκλαβιά. Θρησκείες, εξαρτήσεις, κοινωνικά δίκτυα - και αντικοινωνικά, ειδικά αντικοινωνικά - και άλλα τόσα δεσμά που επιλέξαμε. Κι άλλα τόσα δεσμά που σέρνουμε σα βαριές αλυσίδες. Με μεγαλύτερο από όλες την κοινωνική αποδοχή. Ελευθερωθήκαμε από τους δικτάτορες, για να έχουμε εκείνο το αναφαίρετο προνόμιο να καταπιεζόμαστε μόνοι μας.
Πλέον δεν απαγορεύονται οι συναθροίσεις. Γι' αυτό και τις απορρίπτουμε. Μένουμε πιστοί στις οθόνες μας, άπιστοι στους εαυτούς μας και στους άλλους. Προδομένοι από μέσα. Από τους φόβους μας.
Πλέον δεν απαγορεύονται τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Γι' αυτό τα απορρίπτουμε. Παραγκωνίζουμε το ρόλο τους. Αρθρογραφούμε για το γκλαμ και τη δόξα. Γράφουμε χωρίς ψυχή, χωρίς συναίσθημα. Πάντα για την εκσπερμάτωση, ποτέ για τον έρωτα.
Πλέον δεν μας απαγορεύουν να έχουμε άποψη. Όμως υιοθετούμε όλοι την ίδια. Λες και η διαφορετικότητα είναι ασθένεια. Την απορρίπτουμε. Αρνούμαστε, όπως-όπως την κριτική σκέψη.
Πλέον δεν μας επιβάλουν το φασισμό. Όμως τον επιλέγουμε. Επιλέγουμε να δείξουμε το φταίχτη. Επιλέγουμε να είμαστε μισαλλόδοξοι. Μικροί. Μικροί και μικροαστοί.
Κι όσο για κείνους τους αγώνες; Κάθε 17Ν θυμόμαστε μια καυλωμένη εφηβεία που μας είχε τάξει ευτυχία και όνειρα και την οποία φιμώσαμε σα τόλμησε να τα γυρέψει στο παρόν της ενηλικίωσης.
Σκατά.
Σώπασε. Σκάσε. Δε θέλω να ακούσω άλλα. Σκατά σου λέω. Σκατά.
Ποτέ δεν είναι αργά, μ' ακούς;
Έχουμε ένα κόσμο να αλλάξουμε μ' ακούς;
Έχουμε μια ευτυχία να κυνηγήσουμε μ' ακούς;
Να τη γράψουμε μα θες σε τοίχους,
Να τη χωρέσουμε σε στίχους
Και τραγούδια.
Τραγούδια όμορφα,
Για εκείνους τους νέους αγωνιστές που έπεσαν,
Για τους αγωνιστές που κρύψαμε μέσα μας.
Και για κείνο το ρημάδι τον ωχαδερφισμό
Που φούσκωσε κοιλιές,
Ξεφούσκωσε συνειδήσεις, μ' ακούς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου