α'
Το κορίτσι που δακρύζει στις σκοτεινές γωνιές των φεγγαριών.
Τα δάκρυα που γίνονται υγροί κομήτες.
Οι άντρες που γίνονται σκοτεινοί λύκοι. Τρώνε τις σάρκες.
Οι γυναίκες που γίνονται υγροί καταρράκτες. Κολυμπάνε στις σάρκες.
Τα μαξιλάρια που γίνονται ονειρικοί κουβάδες. Τρώνε τα σάλια.
Οι ερωτιάρηδες νεαροί εραστές, γίνονται χορευτές. Κολυμπάνε στα σάλια.
Τα μαξιλάρια υποφέρουνε και τρίζουνε και κλαίνε, τα κλωτσάνε πόδια.
Ανάποδα πράγματα εκατόν ογδόντα και η μοίρα έδειξε το κρεβάτι που θα κεραυνοβοληθώ απόψε.
β'
Η συνταγή είναι τόσο απλή και αρχαία. Μυημένη σε γυναικεία εγκεφαλικά χαλάσματα από αντρών τσαρλατάνων τεχνάσματα.
Καθώς χορεύετε σε χασισοσυννεφιασμένους βασιλικούς ρυθμούς. Με πιανίστα το τελευταίο σκελετωμένο σολίστ των Τim Burton ονείρατων.
Με μουσικά υπόβαθρα το τελευταίο σας κόλλημα και λόγο που γράφετε τον τελευταίο σας σποραδικό καημό.
Είστε μόνη και κλαίτε και υποφέρετε και τον θέλετε και το ξέρουμε.
Τα χέρια σας όταν συγγράφετε, όπως λέτε αγαπητή μου δέσποινα, δεν είναι δύο, είναι πάντα δυνάμεις του δύο,
τόσα όσα σας επιτρέπει η φαντασία σας, όπως λέτε. Τη φαντασία σας που την έχετε χιλιοδανεισμένη από αφάνταστα ηλίθιες εγκεφαλικές τράπεζες,
φτηνά ξεπουλημένη σε ποιήματα γραμμένα με οχτώ πλας χέρια, μία κούπα τσάι για το λονδρέζικο γόητρο,
έναν λεβεντόκορμο κύριο με κέρατα και ένα αντισνομπ τραγούδι στο ριπίτ του τελευταίου σας κινητού τηλεφώνου.
Τη φαντασία σας που προκλητικά κλέβω εγώ η Τζένιφερ και γράφω το υποποίημα β' της ενότητας "Η ποίηση ως αντικείμενο ποζεριάς" αυτή τη στιγμή.
Καλό κουράγιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου