Κι όταν γιορτάζει
η ψύχη
εσυ να είσαι εκει
σε κάθε πανηγυρι
ενάντια σε καθε φυλάκη
ποτέ δεν έλειπες εσυ
σε εξοστράκησαν των άλλων οι καημοι
γι'αυτο γεννήθηκες
για ένα ουράνιο τόξο μέτα απ'τη καθε βροχή
πόσα άραγε φεγγάρια μέτρησες
μοναχή
γιατί ρωτάς σάμπως
κάτι διαφορετικά θα πραττες
ποιος έχασε το τολμάς
κι εκεί που χορεύουν όσα άφησες
κι εκεί που ζωη γυρεύουν όσα νοστάλησες
σύεται ένα στάδιο
κι εσύ δεν άργησες
φύσα το μπλε σαν της θαλάσσης
το βυθό
και ένα ρόζ σαν το σύννεφο που σημαδεύεις
αυτό το ουτοπικό
ζωγράφισε με της ψυχής σου το χρώμα όσα δεν βλεπουν
οι άλλοι και θωρω εγώ
χάραξε με του αφημένου σου παιδιού
την οπτική
ό,τι θελεις από αύριο στου κόσμου τα άδεια μάτια
να φανεί ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου