Το "Α-στερητικό" α-ποκαλύπτεται | Πάστα Φλώρα

Είναι α-νυπέρβλητο, α-πίστευτο, α-πίθανο, α-υθόρμητο μα κυρίως;

Α-υτοδιαχειρζόμενο. Είναι το «Α-Στερητικό» μια Stand Up παράσταση ή αλλιώς όπως την αποκαλεί η δημιουργός της, Stand Up Tragedy.

Η Τατιάνα, δημιουργός, πρωταγωνίστρια, σκηνοθέτης της παράστασης μας μιλάει για όλο αυτό το καλλιτεχνικό εγχείρημα που μας περιμένει για άλλη μια χρονιά, αυτή τη φορά στο θέατρο «Φούρνος».

Α-ς ξεκινήσουμε!

Καλησπέρα Τατιάνα και καλώς ήρθες. Αλήθεια γιατί «Α-στερητικό» ;

Καλώς σε βρήκα Γιώτα.

Το Α-στερητικό ξεκίνησε από τον όρο α-γνωσία που πρωτοσυνάντησα  στο βιβλίο του Όλιβερ Σακς «Ο άνθρωπος που μπέρδεψε τη γυναίκα του με ένα καπέλο».

Σ’ αυτό το βιβλίο περιγράφονται διάφορες περιπτώσεις ανθρώπων με νευρολογικές παθήσεις. Σ’ αυτό το βιβλίο και σε κάποια άλλα που διάβαζα λίγο πριν αρχίσω να γράφω ήθελα να βασίσω την ιδέα για μια αλληγορία ανάμεσα σε καθαρά νευρολογικές παθήσεις και σε κοινωνικές ασθένειες, κοινωνικές «α-γνωσίες», δηλαδή

Το άλφα στερητικό της λέξης "α-γνωσία" επεκτάθηκε σε όλο το κείμενο και έδωσε εν τέλει και τον τίτλο.

Ο,τιδήποτε λέγεται μέσα στο κείμενο λέγεται με λέξεις με α-στερητικό. Λέξεις μειωτικές όπως ά-χρηστοι, α-ν-ίκανοι, α-ν-άξιοι, ά-σχετοι, α-ν-ίδεοι, α-κατάλληλοι, ά-φραγκοι, ά-στεγοι κλπ, λέξεις που περιγράφουν το πώς μας κάνουν να νιώθουμε οι τρέχουσες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες, ή την κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει... που μας στερούν την αξιοπρέπεια, μας κάνουν α-ν-αξιοπρεπείς, λέξεις που θέλουμε να πιστεύουμε όπως α-θάνατοι, αλλά δεν είμαστε, λέξεις που διεκδικούμε όπως α-δέσμευτοι, α-ν-εξάρτητοι, α-κέραιοι, α-ληθινοί κλπ., λέξεις με πολιτική πρόταση όπως α-ταξική κοινωνία ή α-ν-αρχία, λέξεις που περιγράφουν το μούδιασμα που νιώθουμε από την εξοικείωση με την αθλιότητα όπως α-ν-αίσθητοι και α-παθείς...

Τι πραγματεύεται η παράσταση;

Η παράσταση είναι μια σάτιρα επί παντός επιστητού, καθόλου α-ν-ώδυνη και -ελπίζω- καθόλου α-βαθής. Διατρέχεται από 2 βασικές ιδέες:

- ότι δεν είμαστε α-θάνατοι και άρα πρέπει να βρούμε τι θα κάνουμε με το χρόνο που μας δόθηκε να ζήσουμε όπως έλεγε κι ο Ντάριο Φο που πρόσφατα χάσαμε... να τον εκμεταλλευτούμε στο έπακρο και να μην τον ξοδέψουμε σε α-ν-ούσια πράγματα. Ότι δεν μπορούμε να μένουμε α-μέτοχοι, κλεισμένοι σε μια ατομική φούσκα και κοινωνικώς α-νάλγητοι.

-ότι το γέλιο μπορεί να είναι θεραπευτικό αλλά μπορεί να γίνει και α-ν-αισθητικό όταν μας τοποθετεί έξω από την πραγματικότητα που ζούμε καθημερινά, όταν αποταυτιζόμαστε, δηλ, "θεωρώντας ότι όλ' αυτά συμβαίνουν σε κάποιον άλλον φουκαρά".

Πόσο αστείο είναι ας πούμε είναι όταν "ένα καραγκιοζοφασιστόμουτρο, αρχαιομαλάκας, σταρ του τηλεμάρκετινγκ γίνεται υπουργός υγείας" και η ζωή σου κρέμεται από αυτόν που τόσον καιρό γέλαγες μαζί του και τον απαξίωνες;

Ποια είναι για σένα η κορύφωση του έργου;

Για μένα όλο το έργο (που το έχω γράψει εγώ) γράφτηκε για να καταλήξει σε μία ατάκα που  έχει γράψει άλλος (χαχα): "Η τέχνη κι η εξέγερση θα πεθάνουν μόνο με τον τελευταίο άνθρωπο" του Αλμπέρ Καμύ από τον "Εξεγερμένο άνθρωπο"

Όπως ξέρουμε πρωταγωνιστείς ενώ έγραψες και σκηνοθέτησες την παράσταση. Ποια η όλη ιδέα πίσω από αύτη η δουλειά και πόσο δύσκολο είναι να αναλαμβάνει κάποιος ένα τέτοιο τρίπτυχο ευθύνης.

Το θεατρικό αυτό είναι θα μπορούσαμε να πούμε ένα "καινούργιο" μικτό είδος:  stand up, καμπαρέ, επιθεώρηση και μιούζικαλ μαζί, γραμμένο, σκηνοθετημένο και παιγμένο από τον ίδιο άνθρωπο αγγίζει τα όρια της περφόρμανς.

Δεν υπάρχει ρόλος, αλλά πολλοί ρόλοι που εναλλάσσονται με τη βοήθεια αξεσουάρ (κυρίως καπέλων- γιατί πάντα από κάτι πρέπει να είμαστε "καπελωμένοι") που παίζονται από την ίδια περσόνα: ένα σκελετό με α-ν-επαίσθητα ανθρώπινα χαρακτηριστικά, κάτι σαν νεκροζώντανη...

Είναι η πρώτη φορά που έκανα κάτι τέτοιο και δε σου κρύβω ότι το φοβόμουν πολύ, αλλά το αποτέλεσμα με δικαίωσε πλήρως

Μπορεί η τέχνη να προκαλέσει μια ουσιαστική αντίδραση;

Κατά τη γνώμη μου μόνο η τέχνη μπορεί. Πάντα έτσι γινόταν και πάντα έτσι θα γίνεται. Η έμπνευση, το όνειρο, το όραμα, η εξέγερση όλου μας του είναι που μας οδηγεί στον προβληματισμό τη δημιουργία αλλά και την καταγγελία όλων αυτών που μας πνίγουν, πάντα ξεκινούν από την τέχνη, είναι τα δομικά της στοιχεία.

Τελικά η τραγικότητα που διανύουμε μπορεί να χαρακτηριστεί  χιουμοριστική;

Μπορεί ν' αντιμετωπιστεί με χιούμορ, σίγουρα, αρκεί να μη μείνουμε στο χιούμορ. Το γέλιο ανοίγει την καρδιά και το μυαλό για να φωλιάσει εκεί η αντίρρηση, η αντίδραση και τελικά η δράση.

Τι σημαίνει αυτό το «Α» για την κοινωνία αλλά και για την τέχνη;

Στο έργο λέω ότι η τέχνη είναι α-ρ-ρηκτα συνδεδεμένη με την ανθρώπινη φύση, δεν είναι μια ά-χρηστη πολυτέλεια, αλλά η πρώτη απώλεια σ' έναν κόσμο που θεοποιεί το χρήμα.

Κι όταν η κοινωνία πάψει να είναι α-γνωσιακή, δηλαδή να στερείται μνήμης (ιστορικής) και κρίσης και αναγνωρίσει την τέχνη ως βασική ανθρώπινη ανάγκη και λειτουργία, τότε η πορεία προς έναν καλύτερο κόσμο θα είναι μη αναστρέψιμη.

Μπορεί ο καλλιτέχνης να διαχωρίσει τις κοινωνικές του ανησυχίες από τις καλλιτεχνικές του επιδιώξεις;

Μπορεί ο άνθρωπος να  κατακερματιστεί σε ρόλους και ετικέτες που του επιβάλλονται; (με καπέλα ή χωρίς;)

Σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου. Εύχομαι κάθε επιτυχία στην φετινή σεζόν.

Ευχαριστώ κι εγώ πολύ και σας περιμένω κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 8:30 μ.μ., στο Θέατρο Φούρνος, Μαυρομιχάλη 168, Εξάρχεια μέχρι 27/11, α-ν-υπερθέτως!

https://www.facebook.com/%CE%91-%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%88%CE%BD%CE%B1-Stand-Up-Tragedy-889596411063479/?fref=ts