Γράμμα σ' εσένα | Σοφία Ιττέ

10/10/2016

"Γράμμα σ’εσένα…"

Δε θέλω να ξεκινήσω με τα τυπικά: Τι κάνεις; Πως περνάς; Χαμογελάς; Χαμογελάς δυνατά; Δε θέλω να σου πω αυτά… Για αυτά, βλέπω και ακούω… Θυμάσαι τι μου είχες πει;΄΄Όλα εικόνες και ήχοι είναι!΄΄ Ούτε θέλω να σου πω για όλα εκείνα που πέρασαν πια… γιατί δεν έχεις απαντήσεις… Σου γράφω μόνο για να σε ρωτήσω κάτι… Βλέπεις, μόνο μέσα στο χαρτί μπορώ να βάλω τις λέξεις στη σωστή σειρά για να έχουν νόημα γιατί εγώ ακόμα όταν σε βλέπω σαστίζω και χάνομαι… Σου γράφω, λοιπόν, μόνο για να σε ρωτήσω κάτι…

Ακόμα αναρωτιέμαι γιατί μου φώναζες –  γιατί μου φωνάζεις; Είναι αγάπη; Επιβολή; Θυμός; Μα μαζί μου; Τι έκανα ή καλύτερα τι δεν έκανα για σε ευχαριστήσω; Τι δεν έκανα για να είμαι αντάξια των προσδοκιών σου, των θέλω σου; Τι δεν έκανα για να σου φέρω το χαμόγελο στα χείλη; Ποιο είναι το λάθος; Έχεις απαντήσεις ή πάλι θα αρχίσεις περίτεχνα να πλάθεις τις λέξεις και να τους δίνεις το σχήμα που θέλεις; Ξέρεις, ακόμα το θαυμάζω αυτό σ’εσένα, όπως και τόσα πολλά άλλα… Λοιπόν, γιατί;

Δε περιμένω απαντήσεις… και ξέρω ότι ούτε ο χρόνος θα μου τις φέρει… Ίσως να τις φοβάμαι κιόλας… Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δε θα με σιγοτρώει σα σαράκι το ΄΄γιατί΄΄… ότι δε θα έρχονται μέρες που θα σηκώνομαι με δυσκολία από το κρεβάτι με ένα κεφάλι βαρύ και μάτια κόκκινα για να ακολουθήσω άλλη μια μέρα μου… ότι όλα δε μου φαίνονται πολύ δύσκολα και ακατόρθωτα… ότι… ότι… ότι… τόσα μα τόσα πολλά ΄΄ότι΄΄ θα μπορούσα να σου γράψω μέχρι που οι λέξεις να γίνονταν ανήμπορες για να τα περιγράψουν! Πόσα καλά κρυμμένα μυστικά έχει το σεντούκι των σκέψεων μου για εσένα! Μακάρι να ήξερες… Δε θέλω να με λυπηθείς, να με συμπονέσεις – πόσο αστείο ακούγεται – να μου εξηγήσεις θέλω! Άστο όμως! Δε θα τ’αντέξω… Δεν έχω το κουράγιο…

Ξέρεις, κάνω ότι μπορώ για να μη σκέφτομαι… Κάνω βόλτες, παίζω, τραγουδώ, φλυαρώ, ψευτογελώ… Προσπαθώ! Προσπαθώ να υπάρχω για να ζω… Κάποιες φορές με πείθω κιόλας και το καλύτερο είναι ότι πείθω και τους άλλους ότι όλα είναι απλά μια χαρά! Ίσως να  σπάω και λίγο τα χείλη μου για να φανεί ένα χαμόγελο και να γίνω ακόμα πιο πειστική σε έμενα… Και η αλήθεια μου; Που πήγε η αλήθεια μου;

Τι σου λέω τώρα; Συγχώρα με! Συγχώρα με! Δεν ήθελα να σου γράψω αυτά. Ήθελα απλά να σε ρωτήσω κάτι…