Άτιτλο | Ρόη Ωλήν

«Μια τόσο εύγλωττη σιωπή πώς να περάσει απ’ των ματιών τις διατριβές,
πώς να διαβεί του νου τις σιδερόφραχτες πύλες; »

Τα αστέρια είναι έτοιμα να πέσουν στο πηχτό σκοτάδι,                                                                                                                  να γίνουν θρύψαλα και να σκορπίσουν σαν να μην υπήρχαν ποτέ.
Το φεγγάρι μοιάζει απόψε ακόμη πιο μακρινό,                                                                                                                              λαβωμένο, και κουρασμένο να ακολουθεί  κάθε βράδυ την ίδια αναπόφευκτη πορεία. Όπως και εγώ.
Και ο ορίζοντας, τρεμοπαίζει δειλά και αναποφάσιστα…
Σβήσε να τελειώνουμε, να κοιμηθούμε!Ο αέρας κατάχλωμος, γεμάτος βρωμιές και με όλους τους αναστεναγμούς της μέρας που τελειώνει,                                                                                                            γρατζουνά ό,τι έχει απομείνει όμορφο και αθώο, ενώ σμιλεύει τις ασχήμιες των βρεγμένων δρόμων και των φιγούρων που περιφέρονται εδώ και εκεί.
Σε ακούω!
Λυσσομανάει μέσα στ αυτιά μου. Άραγε εμένα πώς με αλλάζει;                                                                                                                        

Και σαν ξαφνικά, να τες οι φωνές, θρασύτατες, που μπουκάρουν και αρχίζουν να μου θυμίζουν ένα-ένατα λάθη της ημέρας. Τις επιλογές που αρνήθηκα, την αγάπη που δεν έδειξα, την αλήθεια που δεν είπα, τη ζήλια που σιχάθηκα, τα πρόσωπα  που δεν κοίταξα κατάματα, τους διαβόλους μου που δεν κράτησα με νύχια και με δόντια, της ψυχής μου τις σκιές που σφίγγω μέσα μου ακόμα. Την αδυναμία μου για μια ακόμη μέρα να συνδυάσω τον κατάλληλο Χρόνο κάτω από τις κατάλληλες Συνθήκες και με τους κατάλληλους Ανθρώπους, για το σωστό Λόγο και με το σωστό Τρόπο.
Πέρασε μια ακόμη μέρα, και ο τ έ λ ε ι ο ς  άνθρωπος δεν έγινα. Ούτε καν πλησίασα.                                                  Δεν μπόρεσα. Αγάπησα, βοήθησα, σκέφτηκα, πόνεσα, λυπήθηκα, αλλά μίσησα και θύμωσα, ζήλεψα, αφέθηκα, βγήκα εκτός εαυτού, βαρέθηκα. Αλλά όλα αυτά τα έκανα σε έναν κόσμο βάρβαρο, ασύλληπτα άπληστο, ψεύτικο, απροσάρμοστο, μετέωρο, αλλοπρόσαλλο, ανελέητο.
Ο κόσμος είναι έτσι. Ο κόσμος είσαι εσύ και εγώ. Καθόλου μα καθόλου τέλειος. Και στο πέρασμα των χρόνων, όλο και πιο ατελής και ανεπαρκής θα γίνεται.Και εμείς θα ακολουθούμε, θα συνεχίζουμε έτσι.
Ποιος (θα) φταίει, αυτός, εγώ ή εσύ;

Νόμιζα πως κάποια στιγμή η ενθαλπία θα έφτανε ένα βήμα πιο κοντά στο να υπάρξει. Αλλά ξέχασα, πως δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ…
Πώς να υπάρξει ισορροπία ανάμεσα σε στοιχεία που είναι ανισσόροπα;