Γράφω για όσους με μισούν | Ιωάννης Κυράπογλου

Όταν ξεχνιέμαι

Και δεν είναι λίγες οι φορές που ξεχνιέμαι

Και αναρωτιέμαι για ποιο λόγο κάθομαι και γράφω αφού κανείς δεν ακούει

Είναι η ώρα που ξυπνάω

Ή μάλλον είναι η ώρα που με ξυπνάνε για να μου θυμίσουν

Πως εγώ γράφω για όσους με μισούν

Κι όσοι με μισούν δεν είναι άνθρωποι

Πρώτα απ’ όλα με μισούν τα χέρια μου

Γιατί τα κουράζω χτυπώντας τα πλήκτρα με μανία είτε σκίζοντας με το στιλό τα τετράδια

Κυρίως όμως γιατί τα ίδια χέρια άγγιζαν σώματα

Και τώρα με σιχαίνονται γιατί δε θέλουν τη δικιά μου μυρωδιά

Θέλουν τη μυρωδιά της φρέσκιας ακατέργαστης σάρκας

Κι εγώ τα έχω μονάχα για να γράφω 

Να γράφω για τα ίδια μου τα χέρια

Κι εκείνα δεν μπορούν να κάνουν τίποτα

Εκείνα με ανέχονται

Μα αν είχαν τα χέρια μου δικά τους χέρια

Θα πέφτανε με ορμή στις ηδονές των κορμιών

Και κυρίως, αν είχαν χέρια

Ποτέ τους δε θα έγραφαν τίποτα για μένα.