Οι αστερισμοί ενός έρωτα | Μαρία Βασιλάκη

Όπως τα αστέρια έχουν τη στιγμή τους και μετά πεθαίνουν για πάντα

Έτσι κι εγώ

Σε φιλώ στο πρόσωπο απαλά- σχεδόν ανεπαίσθητα- και ύστερα πεθαίνω.

Χάνομαι..

Μην με ρωτάς γι’αυτό τον θάνατο

Είναι η πιο γλυκιά ανάπαυση του μυαλού και της ψυχής.

-Φοβάσαι το θάνατο ή τη λήθη ;

-Ο θάνατος δεν με τρομάζει. Με τρομάζει το να ζω και να μην αισθάνομαι. Να μην σε έχω.

Η λήθη απ’τη μεριά της μπορεί και να’ναι αναπόφευκτη. Θα’ταν εγωιστικό να μη θες να ξεχαστείς. Kαι ποιος είσαι στην τελική για να μην ξεχαστείς;  Όλοι στο τέλος ξεχνιούνται.

-Μα εγώ δεν φοβάμαι τίποτα όσο με κρατάς  αγκαλιά,  ούτε καν το θάνατο .την κοίταξε μέσα στα μάτια με περίσσειο πάθος και τρυφερότητα και ύστερα συνέχισε το τσιγάρο του. Ήταν βλέπεις από εκείνους τους ανθρώπους που πίστευαν στο παρόν και ζούσαν κάθε ημέρα σαν να ήταν η τελευταία. Δεν έκανε μελλοντικά σχέδια, φοβόταν  να πιστέψει στο αύριο, ωμός ρεαλιστής με ρομαντική όμως ψυχή.

Εκείνη σάστισε για λίγο δεν την είχε συνηθίσει σε βαρύγδουπες δηλώσεις.  Του χάιδεψε τα μαλλιά κι εκείνος έκλεισε τα μάτια και χάθηκε στη στιγμή. Τον ηρεμούσε το άγγιγμά της, τα χάδια της, το άρωμά της.

- Θέλω να είμαστε μαζί κάθε μέρα, κάθε λεπτό, να βιώνω τέτοιες μικρές μα τόσο πολύτιμες στιγμές.  Στο πλάι σου. Να φτιάχνουμε καφέ, ωραία φαγητά ,να γελάμε με το τίποτα, να συζητάμε όπως μόνο εμείς ξέρουμε, να κάνουμε βόλτες, να  εκφράζουμε ό,τι έχουμε μέσα μας μέσα απ’την τέχνη. Να υπάρχεις στη ζωή μου και έτσι απλά ο χρόνος να μην υφίσταται να περνά σαν γρήγορη αμαξοστοιχία .

Είναι τελικά εκείνοι οι άνθρωποι στη ζωή μας που την τελειοποιούν. Που καλύπτουν μικρά κενά, που ενώνουν τα κομμάτια μας, που συμπληρώνουν κάθε μας πτυχή.  Και είναι εκείνοι που αξίζει να κρατάμε σφιχτά.

Μην χαθείς,

Θολό μου τοπίο,

Χλωμό μου αστέρι

Φεγγάρι και ήλιε μου.

Είθε αυτός ο ουρανός  να παραμείνει έναστρος, υπερήφανος και πεπερασμένος, όπως τώρα.

Προς τιμήν όλων των επίγειων ερώτων.