Το σταρένιο σου δέρμα
ένα τοπίο στρωμένο ροδοδάφνες
-τα χείλη μου-
Ένα ξύπνημα δίχως τέλος ονείρου
μία ανοιχτή πόρτα
και ο Ουρανός, η Νεφέλη, του φεγγαριού το σελάγισμα
λαμπυρίζουν στα μαλλιά σου.
Οι λέξεις μου ρίζες
που απλώθηκαν σαν νεύρα
μέσα σου
και αλήθεια
το ροδόνερο -που'ταν τα δάκρυά μου,
έγινε αίμα
να σε ζήσει -αγάπη μου.
Κι όλα αυτά, επειδή με αγαπάς
και πώς να μη πιστέψω στην μαγεία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου