Μια αλλιώτικη απάντηση | Δημήτρης Νατσιόπουλος

Ήταν κάποτε στην μικρή παροικία της Πόλης

ένας γέρος κατάκοπος,χλωμός και κατσούφης

Δεν επιθυμούσε,δεν περίμενε,δεν ήθελε

Μόνο έλεγε και ψιθύριζε στα αστέρια

Μα κάποια στιγμή κάποιος ώριμος και πεπειραμένος

αντικρίζοντας τον ηπόρησε και του απηύθυνε

"Τι σημαίνει για εσένα η χαρά της ζωής;''

Και ο γέροντας αποκρίθηκε:''το γήρας νεαρέ μου, το γήρας''

''Ίσως η μοναδική λύτρωση απέναντι στη δύσμοιρη ζωή μου''

Ποτέ δεν τον κατάλαβα...ώσπου πέρασαν τα χρόνια και η ζωή έκαμνε τον κύκλο της.

Ο Χρόνος με απογύμνωσε,όμως φεύγοντας ξέχασε να πάρει τις αναμνήσεις.

Προσκολλημένες λοιπόν παρέμειναν να μου θυμίζουν έναν αλλιώτικο άνθρωπο.

Τον άνθρωπο που επιχείρησε με την ματαιοδοξία να στρέψει την πλάτη στη ζωή.

Όμως αυτή δεν τον ξέχασε....Ποτέ δεν ξεχνάει.....

Ένα διήγημα σε κειμενομορφή ποιήματος που έγραψα πριν ένα χρόνο μια βροχερή μέρα.Αφορμή ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου.Αναφέρεται σε έναν πολυταξιδεμένο μεσήλικα ο οποίος σε ένα από τα ταξίδια του στην Κωνσταντινούπολη συνάντησε έναν κυνικό υπερήλικα,ο οποίος βυθισμένος στην κατάθλιψη καθώς αντιλαμβάνεται το τέλος του προσπαθεί να διδάξει στον νεότερο πλην ώριμο συνάνθρωπό του πως εν τέλη όλα τα λύνει ο χρόνος και το χώμα.Ο νεότερος έφυγε,τα χρόνια πέρασαν και όταν ήρθε στην θέση του γέρου και συνεπώς κοντά στο τέλος του αντιλαμβάνεται αυτό που προσπαθούσε τόσο πολύ να του πει ο γέροντας.Πως η ζωή είναι όμορφη αλλά είναι και αρκετά ειρωνική.Σου χαρίζει τα νιάτα και τις ωραίες εμπειρίες αλλά στο τέλος σε απογυμνώνει μα δεν σε αφήνει να ξεχάσεις οτι πέρασες.Έτσι από τη μια ο πρωταγωνιστής βασανίζεται από τις αναμνήσεις μιας όμορφης ζωής,τις οποίες δεν θα μπορέσει ποτέ ξανά να ζήσει καθώς το τέλος πλησιάζει.