Φίλησα το δέρμα σου και ήταν σαν να φίλησα το χώμα και τη γη. Έγλειψα τα χείλη μου, έκανα λίγη λάσπη ίσα να φτιάξω ένα προσωπείο στα χείλη μου, μιαν ασπίδα γι από δω και πέρα. Η σάρκα τους δε θα ακουμπιστεί από κανέναν ξένο. Ώσπου να ρθει το φιλί σου να το δαγκώσει και να το σπάσει το προσωπείο και να ανθίσουν από μέσα τα χείλη μου κόκκινα.
Και ακούω μερικές φορές ή και πολλά φορές μες στη μέρα τη φωνή σου υπόκωφα κι είναι σαν να με κυοφορείς κι ακούω απ τα σπλάχνα σου τι λες. Έναν βόμβο ή ένα μουρμουρητό που με δονεί ολόκληρο. Βρέθηκα μέσα σου επειδή με συνέλαβε σε μια στιγμή εντόνου οργασμού ή καθώς με καταβροχθίσες όμοια με τον Κρόνο. Μη με γεννάς και μη με ξεράσεις.
Θα μεγαλώσω μέσα σου τόσο που θα στριμώχνομαι στα όρια του σώματος σου, ίσως ίσα ίσα να σε ξεχειλώσω στα δάχτυλα και στο κεφάλι και θα είμαι σα μια μεγάλη σκιά μέσα σου, όπως η σκιά μας που είναι μεγάλη όταν ο ήλιος είναι χαμηλά ή το φεγγάρι.
Φίλησα τα μαλλιά σου και μπερδεύτηκε μια τρίχα σου στο στόμα μου έτσι που δέθηκε για πάντα η γλώσσα μου με ό,τι σημαίνεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου