30 Οκτωβρίου του 1988.
Ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης αφήνει αυτόν τον πληγιασμένο κόσμο και περνά στην ουτοπία, που τόσο όμορφα μας παρέθεσε.
Γεννήθηκε στην Αθήνα, το βράδυ της Ανάστασης του 1922. Ήταν γόνος εύπορης εμπορικής οικογένειας και έζησε ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. Τελειώνοντας με Άριστα το Γυμνάσιο εισήλθε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας το 1940 αλλά δεν περάτωσε τις σπουδές του καθότι υπηρέτησε στην Εθνική Αντίσταση ως μέλος της ΕΠΟΝ. Μέσα στην Κατοχή η οικογένειά του καταστράφηκε οικονομικά ( "ξέπεσε" ως αναφέρει πολλές φορές στα ποιήματά του ) και ο πατέρας του πέθανε.
Με το τέλος του πολέμου, ανέπτυξε πολιτική δράση στον χώρο της Αριστεράς με συνέπεια να εξοριστεί από το 1947 έως το το 1951, λαμβάνοντας χάρη από την κυβέρνηση. Από το 1946 ήταν παντρεμένος με τη μόνη γυναίκα που τον συντρόφεψε στωικά, με τεράστια καρτερία και με πολλή αγάπη, την παιδική του φίλη, Μαρία Στούπα. Εκείνη κράτησε συντροφιά στη μητέρα του και εκείνη εργάζονταν σε όποια δουλειά έβρισκε για να καταφέρουν να ζήσουν. Για εκείνη συνέγραψε το απόλυτα ερωτικό ποίημα "Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας". Απέκτησαν μία κόρη, τη Βάσω.
Με την επιστροφή του από την εξορία και τις φυλακίσεις, για τη συμμετοχή του ως αναφέραμε στον πολιτικό χώρο της Αριστεράς, και έχοντας παρουσιαστεί στον λογοτεχνικό χώρο από το 1946 συνέχισε το συγγραφικό του έργο.
Εργάστηκε ως κριτικός λογοτεχνίας και λογοτεχνικός συντάκτης στην Αυγή ( πλην δικτατορίας που εργάστηκε με ψευδώνυμο ως αρθρογράφος ) και συνέγραψε πληθώρα λογοτεχνικών άρθρων και πολιτικών δοκιμίων.
Η λογοτεχνική του πορεία συνεχίστηκε ακόμα και μετά τον θάνατό του.
Ο Τάσος Λειβαδίτης, έχει χαρακτηριστεί ως "ο ποιητής της πιο όμορφης ουτοπίας".
Το ήθος της γραφής του, αναδεικνύει τον αγνό ιδεαλισμό και τον ρομαντισμό ενός καλλιτέχνη που πιστεύοντας στις διακηρύξεις περί ισότητας και ισοτιμίας των ανθρώπων πάλεψε με κάθε του δύναμη για την εφαρμογή τους.
Όσο περνούν τα χρόνια κοιτούμε στη γραφή του εκείνη την φθίνουσα πορεία των πολιτικών του πιστεύω, εξαιτίας πρώτα της ιστορίας και ύστερα της εξελικτικής πορείας πολλών νεανικών του συντρόφων. Παρατηρούμε μία μεγάλη στροφή, κοιτά τον "Παράδεισό" του να είναι χαμένος και να φεύγει πιο μακριά.
Προδομένος από την ίδια του την γενιά, αποκαμωμένος από τα μεγάλα οράματα που είχε για εκείνη, αφοσιώνεται στην ενδογενή αναζήτηση της ύπαρξης. Την ίδια την ζωή των πολλών ανθρώπων, μα περισσότερο, με μία θρησκευτική σχεδόν παρακλητική, προσωπική ικεσία, αναζητά την ίδια την πηγή της ρομαντικής ύπαρξης.
Οι χαρακτήρες των ποιημάτων του είναι μέθυσοι, αγάλματα και από χρόνους πεθαμένοι. Εκείνος, ένας περιπατητής, ένας συνομιλών, ο συνδιαλεγόμενος με όλα όσα έζησε, όσα ζει και όσα θα ήθελε να ζήσει.
Γιατί αγαπάμε τον Τάσο Λειβαδίτη ;
Γιατί ύμνησε τον έρωτα σε μία ακραία έκφανση, σχεδόν ανύπαρκτη;
Γιατί τραγούδησε την αγάπη σαν μία μολπή που δεν τελειώνει ποτέ;
Γιατί κήρυξε την Επανάσταση, με στόχο τον άνθρωπο;
Τον αγαπούμε για όλα αυτά.
Μα περισσότερο, θέλω να πιστεύω, πως τον αγαπούμε για όλα όσα εκείνος δεν έζησε και τα έγραψε για να τα ζήσουμε εμείς."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου