Βουβά συναισθήματα αχαλίνωτες σκέψεις | Μαρία Βασιλάκη

Ξεκίνησα να γράψω κάτι μα το ξέχασα. Ίσως και να στέρεψα. Να άδειασα τελείως. Ίσως πάλι τα νοερά μουρμουρητά και οι κραυγές να είναι πια φίλοι μου. Ή μήπως μου ταιριάζει καλύτερα η απόλυτη σιωπή που ξεδιπλώνεται στην αδυναμία μου να αποτυπώσω όλα όσα νιώθω; Θλίψη εναντίον σιωπής  σε μία μάχη όπου δεν υπάρχουν φαβορί. Απλά υπερισχύει ο δυνατότερος, ο πιο επίμονος.

   Καμιά φορά, βλέπεις, δεν υπάρχουν λόγια για το ακαθόριστο, το απροσδιόριστο, το μπερδεμένο. Γι'αυτό και βασιλεύει η σιωπή. Μέσα σου όμως ελπίζεις. Ελπίζεις σε κάτι καλύτερο. Ελπίζεις πως θα λυτρωθείς ,πως θα μπορέσεις να ξεριζώσεις τον αρνητισμό από μέσα σου. Και η έκφραση είναι το καλύτερο μέσο γι'αυτό το σκοπό. Κατά βάθος όμως φοβάσαι την κριτική. Και τη φοβάσαι επειδή ακριβώς ς κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει τι ακριβώς βιώνεις εσύ ο ίδιος κι επομένως δεν είναι σε θέση να σε κρίνει. Απ'τη στιγμή που πολλοί κριτές έχουν πάρει τη θέση τους και εσύ δακτυλοδεικτούμενος προσπαθείς να μην επηρεαστείς απ'την αρνητική συνήθως κριτική. Και οι σκέψεις ανεξέλεγκτες για άλλη μια φορά. Μουρμουρίζουν και δεν σε αφήνουν σε ησυχία. Μία προσπάθεια ακόμα για να γίνεις και πάλι αυτή που ήσουν χωρίς τη θλίψη που διαγράφεται στο βλέμμα σου. Να εκφράσεις όσα με λέξεις δεν λέγονται, όσα το παγωμένο σου στόμα αδυνατεί να ξεστομίσει, όσα σε έχουν απομακρύνει απ’όλους κι απ’ όλα.

Όλοι σε κοιτούσαν γι’αυτό που θα’θελαν να σαι ή αυτό που θα μπορούσες να ‘σαι και όχι γι’αυτό που είσαι. Άνθρωποι. Φίλοι. Οικογένεια. Κύκλοι και επαφές τόσο σημαντικές. Μα πολλοί σε απογοήτευσαν περιμένοντας από σένα τα πάντα, κρίνοντάς σε και μιλώντας υποτιμητικά για σένα. Σαν εσύ να μην έχεις αξία, σαν να σαι το υποχείριό τους. Αυτά με θλίβουν, αυτά σπαράζουν το μέσα μου καθώς γνωρίζω πως αξίζω κάτι καλύτερο. Λάθος επιλογές, λάθος άνθρωποι, λάθη επί λαθών. Το αδιάφορο βλέμμα μου θα πέσει πάνω τους μια μέρα κι ελπίζω τότε να καταλάβουν το κακό που προξένησαν στην ψυχή μου.  Απ’την άλλη ζεις για να μαθαίνεις. Καθημερινά, γίνεσαι δέκτης μαθημάτων. Μαθημάτων που σε αλλάζουν, σε επαναφέρουν στην πραγματικότητα και σου υπενθυμίζουν πως καταρχάς η ζωή δεν είναι ιδανική-ποτέ δεν ήταν- και ότι οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν πολύ άσχημοι. Μπορεί τώρα να απογοητεύεσαι αλλά μακροπρόθεσμα ,  σίγουρα θα εισπράξεις κάτι απ’τις δυσκολίες και τα προβλήματα, θα μάθεις να ανταπεξέρχεσαι καλύτερα σε μια ανάλογη περίπτωση, θα βγεις πιο δυνατή εν τέλει.  Πάρε μια κοφτή ανάσα. Σταμάτα. Ξαναπάρε άλλη μία. Ναι, αυτό είναι. Ήδη νιώθεις καλύτερα. Χαμογέλα κι ας μην έχεις διάθεση. Κάν'το, πίεσε το πρόσωπό σου, δεν αξίζουν τη λύπη σου.. Προχώρα..Ένα βήμα τη φορά. Ένα βήμα πιο κοντά σε σένα.