But you were mine | Αμαλία Διακάκη

Από τη στιγμή που ξεκίνησα να κάνω όνειρα, ήμουν καταδικασμένη να παρακολουθώ το γκρέμισμά τους

Πόσο λίγο διαρκεί το "για πάντα";
Λίγες μέρες και κάτι ώρες, έτσι για το γαμώτο
Μη λέει και ο κόσμος ότι δεν προσπαθήσαμε
- άλλωστε για τα μάτια του κόσμου έγιναν όλα κι όλα
Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν για να τις δουν άλλοι
Τα φιλιά δόθηκαν γιατί τα χείλη μου είχαν σκάσει και χρειαζόμουν λιποζάν
Οι πόρτες άνοιξαν για να στηριχτώ και να δέσω τα κορδόνια μου
Και αναστέναξα γιατί το κινητό του δεν είχε μπαταρία και ήθελε να ακούσει μουσική
- είχα μπει στο ρόλο τόσο που το είχα ξεχάσει εντελώς

Το πρωί, θυμάμαι
πίστεψα στην τύχη
και έγραψα για αυτήν με τα καλύτερά μου γράμματα
Το μεσημέρι, θυμάμαι
τον κοίταξα στα μάτια και πήρα φόρα να βουτήξω
Το απόγευμα, θυμάμαι
ξέμεινα από οξυγόνο
και το σώμα μου με ικέτευε να το βγάλω στην επιφάνεια
Το βράδυ
με θυμάμαι να πνίγομαι
όμως καθόλου να μη με νοιάζει

Δεν του άρεσε που δε με πολυενδιέφερα εγώ
Δεν του άρεσε που έμενα συχνά
Ήθελε να φεύγω και εγώ κάθε φορά
ώστε να γίνει λίγο πιο εύκολο για εκείνον

Να φεύγεις και να σε αγαπάνε ακόμη, αυτή η μάστιγα...

Τον ρωτούσα σιωπηλά
μήπως γνώριζε άραγε πόσο τυχεροί είμαστε
Εκείνα τα βράδια που τα δάχτυλά μου έκαναν βόλτα σε όλο του το σώμα
νομίζω
τότε
Ήμουν Ευτυχισμένη

Δε χρειαζόμουν και πολλά
- εκείνον, ένα τσιγάρο, μια θάλασσα
Αναρωτιόμουν
Πόση ακόμη ομορφιά μπορεί να χωρέσει μια στιγμή
Τα συναισθήματα ήταν τόσα πολλά που νόμιζα ότι θα κάνω εμετό
Και φοβόμουν
Λες,
έλεγα μέσα μου,
αν με δει έτσι γεμάτη στους εμετούς, να σταματήσει να με αγαπάει;

Σκίζω τα ρούχα μου και φωνάζω πόσο μου λείπει
Λεωφορεία πάνε και έρχονται, εγώ μένω όμως εδώ
Κανένα δε θα πάρω για να φύγω μακρυά του
Υπόσχομαι
Και αν τυχόν με αναγκάσουν
Υπόσχομαι
Θα φτιάξω εγώ τα δρομολόγια και θα τρέξω να τον βρω

Άντε γαμήσου, εγωισμέ
Σε ξεφτυλίζω και σε κάνω στάχτη
Σε πατάω και σε πετάω
όπως πέταξες κάποτε εσύ τα καλύτερά μου αισθήματα
Σου λέω:
αν δε νιώσεις
αν δεν καείς
τότε άστο και πήγαινε να πεθάνεις

Αφού
"Αν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλο είμαστε ήδη νεκροί"

Ας αφήσουμε, λοιπόν, τα αστεία
Είμαστε γελοίοι και προτιμώ να μην παίζω πάλι σαν παιδί

Γιατί

Εγώ

Τώρα πονάω
Πονάω "σα να μου ξερίζωσαν το παιδί από τη μήτρα"
Θέλω να ανοίξω το πιάνο
να παίξω το πιο θλιβερό τραγούδι που έχει γραφτεί
Θέλω να γράψω το πιο λυπημένο ποίημα του κόσμου
και να μην το διαβάσει κανείς,
αφού κανείς δε θα το καταλάβει

Τα βράδια κάτω από το ντους
Στις στάσεις των λεωφορείων τα μεσημέρια
Κάτω από τα λευκά μου σεντόνια
Μου λείπει

Η αγάπη μου!
Μου έλειψε το άσπρο το δικό του



(Μην τολμήσεις να ρωτήσεις το γιατί
Όχι γιατί δε θέλω να σου εξηγώ
Αλλά γιατί είναι προφανές και δε θέλω να σε περάσω για ηλίθιο

Αναζητώ τον Έρωτά μας, όμως έχει κρυφτεί καλά

Είναι δύσκολο να μείνω
Είναι ακόμη πιο δύσκολο να φύγω
Οι προσπάθειές μου θα περιοριστούν στην ομορφιά σου

Γι' αυτό γεννηθήκαμε, αγάπη μου
Για να βρεθούμε
Να κάνουμε Έρωτα
Να σου φωνάζω
Και να με μισείς για δευτερόλεπτα μέχρι να σε φιλήσω
Να ουρλιάζω δε σε αντέχω
Να προσπαθείς να φύγεις και να σε τραβάω από το χέρι
Για να κοιτώ τα μάτια σου, γι' αυτό δε γεννήθηκα τυφλή
Για να μυρίζεις τα μαλλιά μου έχεις όλες τις αισθήσεις σου
Για να μιλάω μόνο σε εσένα έχω φωνή

Γεννήθηκα για να σε αγαπώ
Και θα πεθάνω αγαπώντας μόνο εσένα)