Έχει μέρες τώρα
που παλεύω να γράψω…
Τι έγινε, στέρεψαν οι λέξεις;
Πάγωσα;
Σταμάτησα να νιώθω;
Μα
αφού ώρες ώρες νιώθω ότι πνίγομαι…
Με φοβίζει ο εαυτός μου…
Δεμένο με λέξεις που
δε γράφονται…
Κάθομαι, κλείνω τα μάτια και φέρνω τις εικόνες στο μυαλό μου.
Ξέρεις, ακόμα είναι πολύ ζωντανές: τα χρώματα είναι τόσο έντονα, οι ήχοι δυνατοί, τα συναισθήματα αιχμηρά και κάπου εκεί είναι που το χαμόγελο με
αποχαιρέτησε…
Τι να πω πλέον…
Έχει περάσει τόσος καιρός…
ώρες, μέρες, μήνες, πιάσαμε και τα χρόνια…
και όλα
ζωντανά…
Άραγε θυμάσαι;
Δε νομίζω, τα έχεις καταχωνιάσει σε μια γωνίτσα του
μυαλού σου ώστε η σκόνη να τα καλύψει…
Πόσο θα ήθελα να φυσήξω δυνατά!
Όμως και
πάλι η σκόνη θα καθόταν στο ίδιο σημείο…
Θυμάσαι;
Τότε που γελούσαμε δυνατά;
Εγώ
ναι!
Θυμάσαι;
Τότε που χορεύαμε χωρίς λόγο;
Εγώ ναι!
Θυμάσαι;
Τότε που παίζαμε σα μικρά παιδιά;
Εγώ ναι!
Θυμάσαι;
Τότε που κρατούσαμε ολο τον
κόσμο στα χέρια μας;
Εγώ ναι!
Θυμάσαι;
Θυμάσαι;
Εγώ ναι!
Εικόνες, ήχοι, αρώματα, μια ζωή με γέλια,
με φως!
Και τώρα τ’ανείπωτα…
Έχει
περάσει τόσος καιρός…
Λένε ψέματα όσοι πιστεύουν ότι ο χρόνος γιατρευει, ότι σε
κάνει να ξεχάσεις…
Όταν έδωσες όλο σου τον εαυτό, δε ξεχνάς!
Ακόμα και που σου
τον γύρισαν πίσω κομματάκια μικρά, ψάχνοντας να βρεις ποιο κομμάτι πάει που για
να τον ξαναφτιάξεις, πάλι δε ξεχνάς!
Σαν ένα μεγάλο παζλ…
Κάνεις τόσο καιρο,
βάζεις τόση προσπάθεια για να το φτιάξεις και όταν τελειώσεις βλέπεις μια, ίσως,
όμορφη εικόνα που πάντα, όμως, θα αποτελείται από πολλά, μικρά, κολλημένα
κομματάκια…
Τι σου λέω τώρα…
Έχει περάσει
τόσος καιρός…
πιάσαμε και τα χρόνια…
και εγώ εδώ μαζί σου…
μου έμαθες να ζω
δίπλα σου από μακριά…
Αθόρυβα…
Τελικά είδες;
Αρκούσε απλά να κλείσω τα μάτια
και να φέρω τις εικόνες σου στο μυαλό μου για να λυθεί το μολύβι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου