Το μικρό παρκάκι στο τέλος του δρόμου | Ελπίδα Δημοπούλου

Θυμάσαι εκείνο το μικρό παρκάκι στο τέλος του δρόμου; Εκεί που με φίλησες για πρώτη φορά; Εκεί που δίναμε ραντεβού κάθε βράδυ για να πούμε καληνύχτα; Εκεί που ανταλλάξαμε όρκους αγάπης; Εκεί που σε είδα για τελευταία φορά;!

   Θυμάμαι ακόμα τα όνειρα που κάναμε καθισμένοι αγκαλιά σε εκείνο το ξεχαρβαλωμένο παγκάκι, που είχαμε χαράξει τα ονόματά μας όταν ήμασταν  ακόμη παιδιά.

   Πέρασαν μήνες, αλλά δεν μπορούσα να περάσω μέσα από το παρκάκι. Σήμερα το μεσημέρι όμως, καθώς περπατούσα στο διπλανό στενό άκουσα φωνές και θόρυβο από κάποιο φορτηγό. Πλησίασα και ρώτησα τι συμβαίνει. Το γκρεμίζουν λένε. Θα φτιάξουν πολυκατοικία με γκαράζ και γκαζόν. Αύριο θα το ισοπεδώσουν και μαζί με αυτό και εμάς!

   Μόλις βράδιασε και σώπασαν τα μηχανήματα, πήγα στο παρκάκι. Κάθισα στο παγκάκι και ψηλάφησα τα σκαλισμένα ονόματά μας! Κουλουριάστηκα σε μία άκρη και φαντάστηκα οτι με έχεις αγκαλιά. Και ξεκίνησα να σου μιλάω, για όσα έγιναν, όσα έχασες! Μιλούσα και έκλαιγα. Έκλαιγα γιατί με ξέχασες. Γιατί είπες οτι θα είσαι πάντα εδώ, αλλά έφυγες!

    Κουράστηκες είπες, είναι πολλά τα χρόνια και ξεθωριάσαμε. Παλιώσαμε, γεράσαμε. Και ας ήμασταν μόνο 23! Αυτό είπες, με φίλησες, ,με κοίταξες και έφυγες. Μόνο αυτό. Μετά απο 5 χρόνια. Μόνο αυτό!

    Σκούπισα τα δάκρυα και σηκώθηκα. Κοίταξα το παρκάκι, χάιδεψα τα ονόματα και ετοιμάστηκα να φύγω! Τότε σε είδα. Στέκεσαι απέναντι μου και με κοιτάς. Χαμογελάς και πλησιάζεις. Γύρισες! Κοίτα να δεις που τελικά έχουν δίκαιο! Ο δολοφόνος γυρίζει πάντα πίσω στο τόπο του εγκλήματος!