Όλοι οι άνθρωποι με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο κάνουν λάθη. Κάποτε φταίνε. Κάποτε είναι οι συνθήκες που τούς υπερβαίνουν και τούς περιορίζουν εμποδίζοντάς τους να πράξουν καταπώς νιώθουν. Κάποτε δειλιάζουν. Κάποτε αφήνουν τον χρόνο να περάσει θεωρώντας πως θα υπάρξουν κι άλλες ευκαιρίες, περισσότερο κατάλληλες. Ξεχνούν, όμως, ότι τη Ζωή οφείλουν να την ζουν στο τώρα. Ή, ίσως, αργούν να το συνειδητοποιήσουν.
Συνεπώς, είναι δεδομένο πως όλοι σφάλουν. Δεν υπάρχει κανείς που να μην έχει μετανιώσει για κάτι που έκανε. Αλλά και το αντίστροφο. Δεν υπάρχει κανείς που να μην έχει μετανιώσει για κάτι που δεν έχει πράξει.
Κι έτσι, όταν, πλέον, είναι ολοκληρωτικά αργά, κατηγορούν τον εαυτό τους για όλες εκείνες τις ευκαιρίες που είχαν και τις άφησαν αψήφιστα να φύγουν μέσα απ’ τα χέρια τους, για όλα εκείνα που θα μπορούσαν να κάνουν αλλά είτε τα προσπέρασαν είτε τα φοβήθηκαν. Κι αυτό το θλιβερό και τόσο οξύ συναίσθημα το βιώνουν οι άνθρωποι με πολλές καταστάσεις και οι συνέπειες τούς φθείρουν. Περισσότερο, όμως, πονάει, όταν τα λάθη έχουν ως αποτέλεσμα την απώλεια ενός ανθρώπου. Τούς στοιχίζει περισσότερο, όταν η έλλειψη που δημιουργείται προέρχεται απ’ την άδεια θέση που έχει αφήσει κάποιος στη Ζωή τους. Ή εκείνη που ποτέ δεν γέμισε παρόλο που το ήθελαν πολύ.
Είναι επώδυνο, όταν κάποιος αποφασίζει -ή τον αναγκάζεις- να φύγει από κοντά σου και καθυστερημένα συνειδητοποιείς πόσο αφελής υπήρξες που δεν τον εκτίμησες όσο τού άξιζε, που φοβήθηκες να τού εκφράσεις τα όσα πραγματικά αισθανόσουν, που ο εγωισμός σου σε νίκησε και που εν τέλει, ενώ σε ξεχώρισε μέσα από τόσους, τον έκανες ν’ αλλάξει γνώμη. Εξίσου επώδυνο, όταν την κατάλληλη στιγμή δεν έπραξες αυτό το κάτι που θα είχε ως αποτέλεσμα ένας άνθρωπος που διέκρινες μέσα στο πλήθος να μπει στη Ζωή σου και να γίνει μέρος αυτής. Και, ίσως, το χειρότερο απ’ όλα είναι ο συμβιβασμός του να ζεις με την σκέψη ενός ανθρώπου, ο οποίος χάθηκε μια για πάντα απ’ τη Ζωή και τον οποίο δεν τον έζησες στον απόλυτο βαθμό όσο ακόμη είχες την μοναδική δυνατότητα ν’ αναπνέεις δίπλα του.
Όμως, πάντα οι άνθρωποι βλέπουν καθαρά κι αισθάνονται την απώλεια, όταν πλέον είναι αργά. Όταν τα έχουν θαλασσώσει και τα κύματα σκάνε στο πρόσωπό τους και τούς γδέρνουν. Είναι ανθρώπινο, παράλληλα, όμως, και τόσο τραγικό, διότι ούτε στις καθυστερήσεις δεν αλλάζουμε τακτική και περιμένουμε την λήξη του παιχνιδιού, για να «ξυπνήσουμε».
Για τον λόγο αυτό, λοιπόν, πώς θα σού φαινόταν, αν είχες μια δεύτερη ευκαιρία ούτως ώστε να μπορούσες να γνωρίσεις ξανά κάποιον για πρώτη φορά; Μια μονάχα ευκαιρία και να σού δινόταν με τον τρόπο αυτό η δυνατότητα να διέγραφες το παρελθόν, όσα έκανες ή δεν έκανες και να γνώριζες ένα πρόσωπο ξανά. Να πεις πως δεν υπήρξε ποτέ και να κάνεις μια νέα αρχή. Να τού συστηθείς σαν να είναι η πρώτη φορά που τον βλέπεις.
Έχοντας την τωρινή σου γνώση θα μπορούσες να διορθώσεις πολλά λάθη. Λάθη που εκ των υστέρων επεξεργάστηκες και (παρα)δέχτηκες ότι, όντως, τα έπραξες. Και θέλεις όσο τίποτε να τ’ αλλάξεις. Λάθη που σ’ έφεραν σε μια μίζερη θέση και λαχταράς να βγεις απ’ αυτήν.
Θα ήταν πραγματικό δώρο μα και λύτρωση μαζί, αν είχαν οι άνθρωποι έστω και μια μικρή δυνατότητα όχι απλά να διορθώσουν την κατάσταση αλλά να την κτίσουν απ’ την αρχή. Δίχως εγωισμούς, δειλίες, αντιπαραθέσεις, ενδοιασμούς, φόβους, υπεκφυγές, μη, δεν, αν.
Μια νέα αρχή στην οποία, πλέον, θα βγάζουν το εκατό τοις εκατό των πραγματικών τους συναισθημάτων, κάθε καλό εαυτό και -δεδομένης της σοφίας που απέκτησαν από προγενέστερα λάθη- θα επενδύουν κάθε διδαχή κι εμπειρία που έχουν αποκομίσει, για να μην βρεθούν ποτέ ξανά σε δεινή θέση.
Συνεπώς, τι θα έκανες εσύ, αν είχες μια δεύτερη ευκαιρία να γνωρίσεις κάποιον ξανά, απ’ την αρχή, σα να είναι η πρώτη φορά; Και το σημαντικότερο. Για χάρη ποιου προσώπου θ’ αξιοποιούσες μια τέτοια πολύτιμη ευκαιρία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου