Στοκχόλμη | Ιζαμπέλα Πίτερσον

Αγαπώ την Στοκχόλμη.

Αγαπώ το σκοτάδι και την βροχή της, την σκοτεινή της υγρασία, το γεγονός πως δεν νιώθεις ασφαλής. Αγαπώ το λευκό φως, τον κρύο αερα της, τα βρεγμένα πεζοδρόμια, τους μεγάλους δρόμους, το μυστήριο, το νερό.

Για μένα ήταν πάντα ο ίδιος άνθρωπος. Εκείνα τα ίδια μάτια, ίδιο στόμα, ίδιες γραμμές, που πυροδοτούσαν στον εγκέφαλο μου μια σειρά από πυροτεχνήματα, μια σειρά από μικρές σταθερές λάμψεις σε έναν ουρανό μόνο σκοτάδι. Πάντα εκείνος και τα σκοτεινά του μάτια και η σκοτεινή του καρδιά και όλοι οι τρόποι με τους όποιους με είχε στα γόνατα για πάντα.

Τον κοιτούσα και ήξερα πως αρεσκόταν στο να με βλέπει να είμαι χαμένη, με μια ηδονική δύναμη μεγαλύτερη από έμενα και μεγαλύτερη από κάθε δύναμη άνθρωπου που θα γνώριζα πότε. Εκείνος με όλα του τα κομμάτια, τα χέρια που άγγιζαν και έκοβαν, την γλώσσα που φιλούσε και έσταζε δηλητήριο μέσα στο αίμα μου. Τα χείλη του στον λαιμό μου, να στέλνουν ασημένια ρίγη στην σπονδυλική μου στήλη.

Εκείνος και όλα όσα δεν θα ήμαστε πότε.

Τον έβλεπα πάντα να γελάει, πάντα να ξέρει την επομένη του κίνηση, πάντα τόσο σίγουρο για τον εαυτό του, για τα όσα μπορούσε να καταφέρει. Πάντα με εκείνη την προσβλητική υπεροψία στο βλέμμα, εκείνα τα αγενή μάτια, τα μαύρα.

Τον έβλεπα να με πνίγει και να μου αρέσει, να με πιέζει και να μην με πειράζει, να με πονάει και να νιώθω αδρεναλίνη στο σώμα μου. Ήθελα να χαθώ μέσα του και σε ό,τι ήταν τόσο λάθος για μένα. Τον έβλεπα και ήθελα να είμαι αυτός.

Ήταν άδικος και ήταν κακός και ήταν ότι πιο καταιγιστικό θα ένιωθα πότε. Ήταν λάθος και ήταν σπουδαίος και ήταν κάτι εξωπραγματικό. Ήταν εκείνος και τα μάτια που ερωτεύτηκα και δεν μπορούσα να διώξω πότε. Ήταν δικός μου. Ήταν για πάντα δικός μου. Ήταν για πάντα μια λίμνη σκοτάδι στην οποία πνιγόμουν μα επέστρεφα. Τον ένιωθα και δεν μπορούσα να τον συγχωρήσω ποτέ. 

Τον έβλεπα και δεν μπορούσα να ανασάνω.

Έβλεπα τις γραμμές του προσώπου του, τα φρύδια του, τα μάτια του, τις αυστηρές του γωνίες, την δική μου Στοκχόλμη.