Τα λόγια αυτά άκου μια φορά· δεν θα στα ξαναπώ,
όπως το φως λιγοψυχά τα δειλινά και σβήνει
έτσι έσβησε του πόθου μου το φλογερό καμίνι
κι έτσι θα μείνει η σκέπη του, με στάχτες, γκριζωπό.
Αυτά τα λόγια, που ήταν για μένα φλόγα και δροσιά,
στη σκοτεινιά της μοναξιάς ολόφωτο λυχνάρι,
κόπηκαν όπως μια κλωστή από παλιό δοξάρι
και η μουσική ειν' ανάμνηση που στέργει και πονά.
Μα όσο αν πονά η μουσική δεν πόνεσε εμένα,
όσο εκείνου του πρωινού, το απαθές σου βλέμμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου