Είμαι ένα τεράστιο χταπόδι γκρι, με μεγάλο κεφάλι και γουρλωτά μάτια. Μεγάλωσα σε μια εξαιρετικά αγαπημένη οικογένεια της οποίας ήμουν το μικρότερο μέλος.
Όλοι με αγαπούσαν πάρα πολύ ….εε ίσως και λόγω εκείνου του προβλήματος που είχα…
Γιατί… χμ.. δε σας το πα . Γεννήθηκα με ένα ..ας πούμε αρκετά σοβαρό πρόβλημα.
Έφαγα πολύ μπούλινγκ στο σχολείο γι αυτό..Ειδικά εκείνοι οι σπάροι με είχαν καταστρέψει.
Ευτυχώς εκεί κάπου στο γυμνάσιο βαρέθηκαν και 'γω σιγά σιγά το ξεπέρασα…
Όπως σας έλεγα λοιπόν … και σε περίπτωση δηλαδή που δεν το ξέρετε –και γιατί να σας ενδιαφέρει κιόλας χταπόδια είστε? Χαχα- τα χταπόδια λοιπόν, που λέτε έχουμε 2 εγκεφάλους και 3 καρδιές. Ο ένας εγκέφαλος ,ελέγχει τα πλοκάμια ο άλλος όλα τα υπόλοιπα. Οι δυο καρδιές στέλνουν αίμα στα βράγχια η άλλη στο υπόλοιπο σώμα.
Τέλος πάντων ,έχω έναν θέμα με τον εγκέφαλο που ελέγχει τα πλοκάμια.. τον έχω διασπασμένο και στα 8. Ναι ναι αλήθεια λέω.. να σας φέρω και τα χαρτιά των γιατρών …Και αυτό όπως καταλαβαίνετε είναι μεγάλο πρόβλημα.Διότι στην ουσία ο εγκέφαλος μου έχει διασπασθεί σε 8 μικρούς που δρουν αυτόνομα σε κάθε πλοκάμι.. Αλλα ντ' άλλων δηλαδή..
Όπως καταλαβαίνετε δεν ξέρω τι θα πει ευθεία … και για προσανατολισμό δε θα το συζητήσω καν.. Σπάνιες είναι οι φορές που καταφέρνω να πάω με τη μια εκεί που θέλω.. Δε συντονίζονται, καταλαβαίνετε? Ουυφ!
Τέλος πάντων …αυτό είναι και ένα θέμα που το συνήθισα με τον καιρό ..έμαθα να ζω έτσι..και τώρα.. μη σου πω ώρες ώρες σπάω και πλάκα με την αναποφασιστικότητα τους. άλλωστε έχω μεγαλώσει και δεν μετακινούμαι πολύ ….Με προσέχουν και οι δικοί μου.. Καμιά φορά πάω λίγο πιο κάτω στα καβούρια… καλά παιδιά άλλα μιλάνε πολύ και με κουράζουν.. Άλλες πάλι φορές έρχονται οι σπάροι.. και παίζουμε κάνα τάβλι.. οι 3 μόνο.. ο άλλος πέθανε.. κολυμπούσε κοντά στην επιφάνεια και βρήκε σε μια καρίνα.. είχαμε δράματα τότε.. Τέλος πάντων οι σπάροι αποδείχθηκαν καλά παιδιά.. μου ζήτησαν και συγγνώμη για τα χρόνια του σχολείου.. γίναμε και κουμπάροι με έναν..
Τέλος πάντων να μη σας τα πολυλογώ … τώρα πια το πρόβλημά μου δεν είναι κινητικό…
Ξέρετε εμείς τα χταπόδια έχουμε ένα σύστημα λίγο… πώς να το πω.. χμ.. ας το πω λίγο ιδιαίτερο.. Αποθηκεύει μνήμες μικρής και μεγάλης διάρκειας.. δε χάνει τίποτα.. το παραμικρό σας λέω,… και φανταστείτε τώρα άπειρες μνήμες να κυκλοφορούν ακατάπαυστα μέσα σε κάθε εκατοστό των πλοκαμιών μου.. το φαντάζεστε? Όχι για σκεφτείτε το λίγο..
Και παλιότερα δε μ ένοιαζε.. και δε μ ένοιαζε δηλαδή γιατί όλες μου οι μνήμες ήταν λευκές… ή πολύχρωμες και ροζ… Όσο μεγάλωνα γινόταν και κόκκινες και γκρι και μαύρες καμιά φορά..ή και πολλές φορές… Ο έρωτας… η απώλεια … ο θάνατος…
Ο έρωτας… ο έρωτας είναι το μοναδικό πράγμα που μπορεί να νιώσει ο άνθρωπος και να αισθανθεί στιγμιαία ότι μπορεί να νικήσει τον θάνατο. Γι αυτό οι μνήμες του έρωτα… - μικρής ή μεγάλης διάρκειας δεν έχει σημασία- είναι πάντα τόσο ζωντανές..Και γώ τις έχω όλες ανάκατες.. καθημερινά εκεί μπροστά μου να μου εμφανίζονται ανά πάσα στιγμή σαν εκπλήξεις μπροστά μου… να σκουντουφλάνε ανάμεσα στα πλοκάμια μου και …κάποιες να με πονάνε ακόμα.. μάλλον γιατί δεν έχουν ξεθωριάσει αρκετά.. ή μπορεί να αιμορραγούν ακόμα.. Έχω γεράσει από την εξάντληση τους… Αλλά κάθε φορά είναι σα ν να νικώ το θάνατο πάλι…Οι μνήμες είναι η ζωή.. Και τώρα που το μοιράζομαι μαζί σας .. συνειδητοποιώ και πόσο τις αγαπάω.. τελικά.. και μ' αρέσει που όλες μαζί λεύκες πολύχρωμες ροζ γκρι και μαύρες δε συντονίζονται.. και δρουν ανεξέλεγκτα στα βλαμμένα πλοκάμια μου.. άλλωστε.. αν δε συνέβαινε αυτό θα ήμουν όπως όλα τα χταπόδια.. δε θα είχα τίποτα να σας πω τώρα.. και η ζωή μου θα ήταν βαρετή.. και δε μ αρέσουν οι βαρετές ζωές γιατί δε συμβαίνει πότε τίποτα στη διάρκεια τους.. Έχουν εξασθενημένες μνήμες άχρωμες μνήμες… που σβήνουν γρήγορα.. πριν καν αναμετρηθούν μια φορά με τον θάνατο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου