"Ένα σπάσιμο και μία κραυγή" | Ανδριάνα Μακρή

Μια δυνατή κραυγή και ένα σπάσιμο.

 Έσπασε λες και πλαντάζεις στο κλάμα. Τόσος πόνος, που νιώθεις πως δεν χωράει σε ένα σώμα.

 Σπας και εσύ.

 Πονάει, γιατί η συνήθεια, σου είπαν πως είναι ο μεγαλύτερος εχθρός σου. Είχαν δίκιο.

 Τώρα έσπασε όμως.

 Πόνος και ύστερα λίγη ανακούφιση.

 Θυμάσαι πως ένας μια φορά, σου είχε πει πως η φυγή του παρελθόντος σε ανακουφίζει.Φέρνει λέει   νέα πράγματα, νέα ξεκινήματα Τον πίστεψες. Πάντα πιστεύεις τα λόγια τους.

 Χίλια κομμάτια έγινε. Χίλια και μετά χαρά.

 Ναι, φυσικά και θα βρισκόταν κάποιος, κάπου, κάποτε να σου αφηγηθεί για την χαρά. Σου έλεγε με μανία και με μια λύτρωση στα μάτια πως η ευτυχία γεννιέται πάντα εκεί που πεθαίνει κάτι.

 Φώναζε σαν τρελός πως η χαρά τρέφεται από τον χαμό και πως μόνο έτσι μεγαλώνει. Μέχρι να τον αφανίσει και αυτόν. Γιατί βλέπεις γίνεται τεράστια. Αποκτά υπερδυνάμεις και τεράστιες αντοχές.

 Ωπ! Η χαρά μεγάλωσε πολύ. Πάρα πολύ. Δεν χωράει πια που να την βάλεις. Δεν ξέρεις τι να την κάνεις και ψάχνεις πάλι να ρωτήσεις κάποιον, κάπου. Οποιονδήποτε.

 Στριμώχνεται στα χέρια σου και πέφτει κάτω.

 Έσπασε ξανά.

 Κι εσύ, ψάχνεις κάποιον να ρωτήσεις πάλι. Κάποιον, κάπου, κάποτε.

 Μαζεύεις τα χίλια κομμάτια και ξανά από την αρχή.

 Ένα σπάσιμο και μια δυνατή κραυγή.

 Μια κραυγή αναπόφευκτα αινιγματική.