Ανάβω τσιγάρο και κάθομαι στο γραφείο, πίσω μου η τηλεόραση παίζει κάποια χιλιοπροβαλόμμενη ταινία. Μπροστά μου ανοιχτός ο υπολογιστής στον φάκελο με τις παλιές φωτογραφίες. Τραβάω τζούρα και κοκαλώνω το βλέμμα μου στην οθόνη του υπολογιστή. Κάτι δίπλα μου, μου τραβάει την προσοχή.
Είναι ο καθρέφτης του δωματίου. Μέσα προβάλλεται ένα πρόσωπο γνώριμο. Είμαι εγώ! Καρφώνω το βλέμμα μου στο τσιγάρο. «Πότε άρχισα να καπνίζω και γιατί; » Τραβάω ξανά τζούρα και με παρατηρώ. Μου φαίνομαι γελοία! Εγώ δεν άντεχα τον καπνό και τώρα; Τώρα με παρατηρώ να καπνίζω! Το βλέμμα μου φεύγει γρήγορα από το τσιγάρο και εστιάζει στο πρόσωπο. Ίδια μάτια με διαφορετική ματιά. Στο πρόσωπο μου σχεδόν δεν διαγράφεται πια η παιδική- εφηβική μου όψη. Άραγε είναι η φυσική εξέλιξη που με άλλαξε ή οι επιλογές μου οδήγησαν σε βιαστική αλλαγή;
Τραβάω το βλέμμα μου από τον καθρέφτη και σβήνω βιαστικά το τσιγάρο. Ξαναγυρίζω στην οθόνη! Στον υπολογιστή εμφανίζεται ένα παιδικό προσωπάκι με ματάκια γεμάτα όνειρα και ένα τεράστιο γλυκό χαμόγελο. Κάπου το ξέρω αυτό το χαμόγελο.
Γυρίζω και κοιτάω το είδωλο μου στον καθρέφτη. Χαμογελώ! Είναι το ίδιο χαμόγελο. Ίσως να μην άλλαξα τόσο πολύ. Ίσως μερικές φορές να ξεχνάω ποια ήμουν και τι όνειρα είχα. Και τότε το μόνο που χρειάζεται είναι να κοιτώ τον καθρέφτη και να μου χαμογελώ !Να μου θυμίζω ποια είμαι εγώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου