Άτιτλο | Σταμάτης Παρασκευάς

Στο "Μάθημα" του Ιονέσκο

υπάρχει μια σκηνή, σχεδόν οπτικής παραίσθησης

-ή ψευδαίσθησης, πάλι νομίζω ότι θα παίξω με τις λέξεις-

που δάσκαλος και μαθήτρια

στέκονται έτσι

σαν να ερωτοτροπούν,

σαν να κάνουν σεξ, αλλά ο δάσκαλος την έχει σκοτώσει.

Θα 'θελα να παίξουμε όλο το έργο, κάθε κομμάτι του,

σίγουρα κάνοντας σαρδάμ, εγώ να σου μιλώ στ' αυτί

κι εσύ το ίδιο,

να μιλάω στο στόμα σου, σαν τρίτο αυτί,

σαν πριν την ανάσα και τα χείλη μου να σε ακουμπούν οι λέξεις μου,

να μην ελέγχουμε τι θα λέμε,

όσο καλά κι αν έχουμε μάθει τους ρόλους μας,

κι ας βρισκόμαστε στην προ-τελευταία πρόβα τζενεράλε πριν τη μεγάλη πρεμιέρα

και να καταλήξουμε σ' εκείνη τη σκηνή

-αυτοσχεδιαστικά-

να ενωθούμε άγρια,

η στιγμή να 'ναι καθρέφτης που ό,τι θα έπεται

θα διαρκέσει -περίπου- ό,τι προηγήθηκε, σχεδόν αντίστροφα,

δηλαδή ξεχνώντας.

Για μια τέτοια φαντασίωση γράφτηκε το "Μάθημα"

κατά παραγγελία μου,

μισόν αιώνα -πάνω κάτω-

πριν τη γέννησή Μας.