Στην Μ | Σταματίνα Τσιμοπούλου

Σε συναντώ πάντα μετά τα μεσάνυχτα

εξ' αποστάσεως.

Τις άλλες ώρες

παίζουμε θεατρο στο δια ζώσης

για να χλευάσουμε τον γυμνό ήλιο

και τις ηλίθιες συμβάσεις του μικροαστισμου.

Εξ επαφής κανονίζουμε καφέ, στις γωνίες της πόλης, που οδηγούν επί σκηνής.

Με κλέβεις πάντα στη διανομή των ρόλων

και απαιτείς να υποκριθώ καλύτερα τι θέλω και μπορώ.

Στην τελική, σου κλέβω την παράσταση, την ώρα που με εκπαιδεύεις στην πρόβα.

Το αποτέλεσμα κρίνεται αφ' εαυτού.

Ιδανικό κοινό δεν είχαμε ποτέ.

Ούτε και στέρξαμε τη γνώμη των κριτικών.

Ξέρουμε ότι το σανίδι δε μας χωρά και τις δυο, κι ότι το έργο θα παίρνει πάντοτε παράταση μισοπαιγμένο.

Ύστερα θα κλειδωνόμαστε σε χωριστά καμαρίνια, να πέσουν οι μάσκες ασφαλώς.

Εσύ θα μου στείλεις λουλούδια.Κι εγώ θα σε καταγγείλω για κλασικό ρομαντισμό την ώρα που θα χαζεύω τη δύση.

Εσύ θα καταλάβεις πότε πνίγομαι στις θάλασσες της Σελήνης

και θα μου ξεκρεμάσεις το φεγγάρι απ' το παράθυρο.

Εγώ με τη σειρά μου 

θα σου κρατώ μια θέση στις ανείπωτές μου ιστορίες

και εν καιρώ θα σε αφήνω να ανακαλύπτεις, πως είμαστε η

ίδια άλλη όψη του νομίσματος.