Επίλογος | Δέσποινα Μπόσκου

Τελικά το νόημα της ζωής

δεν ήταν καθόλου βαθύτερο από το προφανές·

Να ζήσεις!

Σπατάλησες τον καιρό σου 

Χαζεύοντας φθηνές απομιμήσεις

Ψάχνοντας μανιωδώς κάτι που δεν υπήρχε

σα να ‘ταν για πρώτη φορά όλος ο χρόνος με το μέρος σου.

Δεν ήταν.

Μια θλιβερή ύπαρξη

παρέδωσε οικειοθελώς την ελευθερία της

κλειδώθηκε στο  ιδιόχειρο κλουβί της κι εξαφάνισε το κλειδί.

Βρέθηκε θεατής στην πρώτη θέση

να βλέπει την ίδια ταινία ξανά και ξανά

την ίδια βαρετή ταινία

σε μια άδεια αίθουσα.

Ένας  λιποτάκτης  της ζωής

αργοπορημένος στα ραντεβού με την πραγματικότητα

φυλώντας το μοναδικό, αναλλοίωτο κομμάτι αλήθειας

να του θυμίζει τι θα μπορούσε να είχε γίνει

αν δεν φοβόταν τον εαυτό του.

Ηττημένος από λάθη του παρελθόντος

εθισμένος στην οικειότητα της ματαιότητας των πάντων

παγιδευμένος ανάμεσα στην αδράνεια και στο απόλυτο τίποτα.

Έκλαψες πολύ το βράδυ εκείνο

για πράγματα που σου έλειπαν

δίχως να τα έχεις γνωρίσει.

Γιατί δεν ήσουν διαφορετικός .

Γιατί σε τρόμαζε η ζωή περισσότερο από τον θάνατο.

Πρώτα ήρθε η άρνηση του Εαυτού

έπειτα ακολούθησε η πλήρης αποστροφή

μετά το τέλος.

Έφυγες ξαφνικά

όπως φεύγουν όλοι

χωρίς εξήγηση

χωρίς Θεό

χωρίς ελπίδα .

Ποιος να περίμενε

πως  το κενό θα είχε τέτοιο  βάρος.