Ο Ορέστης περίμενε κατάκοπος το επόμενο μετρό στο Πανεπιστήμιο. Έτσι κατάκοπος τόσο ψυχολογικά όσο και σωματικά είναι κάθε μέρα σχεδόν τους τελευταίους δύο μήνες περίπου. Από τις 7 Ιουλίου συγκεκριμένα, που του μετέφερε ο γιατρός τα νέα άμεσα και ψυχρά: «Έχεις καρκίνο στο τελευταίο στάδιο. Ναι από αυτόν που σκοτώνει» . Του έδωσε λίγους μήνες ζωής με θεραπεία, ενα-δυο χρόνια με εγχείρηση, ήταν και κάποιας ηλικίας άλλωστε.
Στη γυναίκα του δεν ειχε πει τίποτα, όταν τον ρώτησε τι του είπε της απάντησε σπαστική κολίτιδα. Αυτό το έκανε γιατί φαντάστηκε την αντίδρασή της, ξαφνικά θα εκδήλωνε μία υπέρμετρη αγάπη, που δεν έχει δείξει εδώ και χρόνια, θα παράταγε τον εραστή της για να είναι όλη την ώρα μαζί του, θα χάλαγε τα λεφτά της για να πάνε στους καλύτερους γιατρούς. Και όλα αυτά λόγω του συναισθηματικού εκβιασμού του θανάτου, μόνο τότε θα έδινε σημασία, και γι αυτό δεν της είπε τίποτα.
Τα φάρμακα ήταν πολύ ακριβά, μέσα σε αυτούς τους μήνες χάλασε σχεδόν ότι είχε και δεν είχε, τις τελευταίες δύο εβδομάδα ζητιάνευε κιόλας δειλά στην Ερμού έξω από το Χοντο, τα Ζάρα το Η'Μ, απέδιδε, αλλά όχι τόσο όσο για την ταπείνωση που ένιωθε.
Σήμερα πέρασε από την τράπεζα να δει πόσα του έχουν μείνει. 12ευρω και 28 λεπτά. Κάθησε σε ένα γράφειο να ρωτήσει έναν υπάλληλο αν θα γινόταν να πάρει κάποιο δάνειο, ο υπάλληλος τον κοίταξε καλά καλά και του είπε πως δήθεν θα εξετάσει το αίτημά του αλλά ο Ορέστης δεν ήταν και τόσο χαζός για να τον πιστέψει.
Έφυγε με τα πόδια και πήγε στο Πανεπιστήμιο και περίμενε το επόμενο μετρό. Δεν είχε και τίποτα άλλο να περιμένει. Στεκόταν μόνος του με τη θλίψη του, χωρίς αγάπη και χωρίς σκοπό, είδε το μέτρο να έρχεται και μόλις πλησίασε πήδηξε στις ράγες.
Ο κόσμος γύρω του πάγωσε από το σοκ, ο οδηγός φρέναρε και μόλις σταμάτησε κατέβηκαν να τον βγάλουν να τον πάνε στο νοσοκομείο. Σταθμός έκλεισε για ένα τέταρτο και αυτοί που έρχονταν μετά γκρίνιαζαν για την ταλαιπωρία.
Βρήκαν το κινητό του είδαν την τελευταία κλήση και κάλεσαν. Στο νοσοκομείο έφτασε η γυναίκα του και είδε πάνω από το κρεβάτι την πρώην σύζυγο του Ορέστη. «Πως είναι;» Τη ρώτησε, «Χάλια» της είπε. «Πως το έμαθες; Το είπαν στις ειδήσεις;» «Δε νομίζω να είπαν κάτι, με πήραν από το νοσοκομείο, με είδαν στις κλήσεις του, είχαμε μιλήσει προχτές.»
Η νοσοκόμα που τον φρόντιζε τους είπε πως θα ζήσει από τα τραύματα και βλέποντας τις εξετάσεις του σκεφτόταν: ποιο είναι τίμημα να είσαι ο κάτοχος της μοίρας σου;
-ΤΕΛΟΣ-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου