Μόνο το μπάσο ηχούσε.
Σε εκείνα τα ακουστικά, τα αγαπημένα της ·
αυτά με τον Μπάτμαν.
Κρατούσε την αναπνοή της.
Πάσχιζε να διακρίνει τους στίχους, κάτι από το ψιθύρισμα της φωνής του.
Αυτήν με τον εκείνο τον απειλητικό τόνο που συγκάλυπτε έντεχνα η γνώριμη χροιά της.
Ενστικτωδώς κοίταξε πίσω της.
Αυτή η ανατριχίλα στην κορυφή της σπονδυλικής στήλης.
Προσπάθησε να χαλαρώσει, θα απολάμβανε την ελευθερία της μοναξιάς της.
Ξανά κοίταξε τον τίτλο: «ο έρωτας είναι η εξύμνηση του παρόντος».
Ο κόμπος ανέβηκε από το στομάχι στο φάρυγγα. Αυτή η στιγμιαία ασφυξία έφερε δάκρυα.
Τι σόι τραγούδι ήταν αυτό, μόνο τρείς στροφές. Τι να προλάβεις να πεις. Αλαζονικός, άφηνε χώρο στο μπάσο του.
Οι αναμνήσεις παρενοχλούσαν τις σκέψεις. Έπασχε από αυτή την μαζοχιστική παραμόρφωση της μνήμης.
Αυτό το μπάσο, ήθελε να ξεσκίσει τις σάρκες της με κάθε του χορδή. Και αυτός έφτυνε αδιάφορος τους στοίχους , ψιθυριστά μέσα σε κάθε της αυτί.
Το φως την τύφλωσε, ο αέρας φυσούσε δροσερός.
Οικειοθελώς είχε ανοίξει το παράθυρο ή εκείνος την εξανάγκασε;
Θαρρείς και έχει σημασία, θαρρείς και έχει διαφορά.
«Η κενότητα μέσα μας μαρτυρούσε πως μιλάγαμε πολύ»* , τον άκουσε να της λέει , λίγο πριν από κείνο το μετέωρο βήμα προς την λήθη.
Τρεις στροφές όλο το τραγούδι και ούτε ένα ρεφρέν. Τρεις στροφές που τόσο αρκούσαν για να νιώσει νεκρή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου