Αύγουστος, αυτή η κόλαση.
Κάθομαι με τα πόδια ακουμπισμένα
στα κάγκελα του μπαλκονιού μου και αφουγκράζομαι την ησυχία. Η πόλη είναι
άδεια, όλοι έχουν φύγει, αφήνοντας με σε μια ησυχία που αδειάζει το μυαλό μου.
Που και που ακούγεται μια γάτα, λίγο νερό να πέφτει, το θρόισμα απ’ την σελίδα
που γυρίζω.
Προσπαθώ να αγνοήσω μια σταγόνα
ιδρώτα που εξατμίζεται, προσπαθώ να μην αφήσω τον Αύγουστο να με καταβάλει. Προσωπικά
θεωρώ τον Αύγουστο την προσωπική μου κόλαση στην Γη. Ποτέ δεν έχω μισήσει μήνα
περισσότερο, ποτέ δεν έχω ευχηθεί χρόνο να περάσει πιο γρήγορα απ' όσο κάνω
όταν είναι Αύγουστος. Η αδράνεια του με οδηγεί κάθε μέρα λίγο πιο πολύ στην τρέλα.
Αδράνεια, ζέστη.
Κίτρινος μήνας, άχαρος και
κουραστικός. Όχι με μια κούραση σωματική που υποδηλώνει πως κάποια πράξη έγινε
και οδήγησε σε αυτή, μια κούραση ψυχική, μια κούραση του μυαλού, μια κούραση
του υποσυνείδητου. Τον Αύγουστο νιώθω παγιδευμένη σε μια λούπα που
επαναλαμβάνεται. Ζεστές μέρες, ζεστές νύχτες.
Παρατηρώ το ποτήρι με το νερό
μου να ιδρώνει. Μικρές σταγόνες κυλούν και σχηματίζουν μια λιμνούλα στην βάση
του. Διάφανο νερό, διάφανες οι σκέψεις μου.
Τον Αύγουστο νιώθω εκτεθειμένη
στο ανελέητο ήλιο που θέλει να με τρυπήσει, να καταστρέψει το δέρμα, τα ρούχα,
τα χρώματα. Ανελέητη ζέστη. Ο Αύγουστος στην Ελλάδα είναι δύσκολος. Θέλω να προστατέψω
τα πάντα από την φθορά του φωτός και δεν
μπορώ. Οι σχέσεις τον Αύγουστο αγκυλώνουν και δυσκολεύουν.
Θέλω να έρθει το φθινόπωρο
και δεν θα κουραστώ να το λέω. Θέλω την βροχή, τα σύννεφα. Θέλω τα χρώματα να ζωντανέψουν,
τα φύλλα να πέσουν, η θερμοκρασία να γίνει ανθρωπινή. Νιώθω πως το καλοκαίρι και ιδιαίτερα τον
Αύγουστο παύω να ζω. Η ζωή φρενάρει για να αντέξει την θερμοκρασία, την
αδράνεια, τον ήλιο. Τίποτα δεν με ενοχλεί περισσότερο από τα stand by και την επίδραση τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου