Δακρυρροέν Σημείωμα | Τάσος Μαλεσιάδας

Είναι ένα γράμμα που ξεκίνησα να γράφω σαν ήρθε ο χρόνος
γιατί κατάλαβα τώρα που ζω μακριά σου,
μακριά απ'την μεθυστική κι ολάνθιστη ματιά σου,
μέσα στο πλήθος νιώθω ένας άνθρωπος πιο ξένος, μόνος.

Μόνος. Μέσα σ'ανέμους δυνατούς χωρίς να δω λιμάνι,
πανιά σκισμένα, χωρίς κατάρτι και η πλώρη μου γερτή,
έφυγες· κι αλήθεια, δεν κατάλαβα το πως ή το γιατί
τίποτα για να με σύρει απ'τη φουρτούνα έξω, δε φτάνει.

Μα αν δε θες να συνεχίσεις να διαβάζεις,
απάντησέ μου απλά: "δε θέλω αυτό το γράμμα".
Δεν είναι ότι δεν πίστεψα για μιά στιγμή στο θάμα,
μα ξέρω πως τη γνώμη σου εύκολα δεν αλλάζεις.

Με λέξεις έντυσα την μύχια κι άτολμη απαντοχή μου,
έγιναν στίχοι, όνειρα κι ευχητικές προτάσεις
πως θα'ρθει εκείνο το πρωί που σαν αυγή θα φτάσεις
και θα 'ν η αχτίδα ένα φως ζεστό μεσ 'τη ψυχή μου.

Τον εαυτό μου ξεγελώ, γιατί δε θα'ρθει η αυγή
ποτέ δε θα'ναι πια γραφτό για'με να ξημερώσει
τώρα που η ομίχλη πάνωθέ μου έχει στεριώσει
και ίσκιος βαρύς έχει πλακώσει αυτή τη γη.

Και η μουσική, είναι μιά πόρτα που το χθες θυμίζει,
τότε που ένα χαμόγελο στα χείλη δροσερό
-δεν ήξερα πως θα χαθεί κι αυτό με τον καιρό-
άφησε πλάι τη δροσιά και λαύρα με φλογίζει...