Εσύ πόσες φορές, κάτω από ποιες καταστάσεις και για ποιους ανθρώπους έχεις αναρωτηθεί «τι, άραγε, να σκέφτεται τώρα»; Διότι, λίγο-πολύ, αυτή η φαινομενικά αθώα ερώτηση έχει περάσει απ’ το μυαλό όλων μας. Και, πράγματι, υπάρχουν κι εκείνες οι στιγμές που δεν αντέχουμε, είναι πέρα απ’ τις δυνάμεις μας ν’ αναρωτιόμαστε, διότι αυτό είναι τόσο σκληρό κι επώδυνο. Εκείνες, λοιπόν, είναι οι στιγμές που θέλουμε να εισβάλλουμε στο μυαλό των άλλων. Επιθυμούμε να εισχωρήσουμε σ’ αυτό και να γίνουμε θεατές της γυμνής αλήθειας τους. Λαχταρούμε να δούμε κάθε σκοτεινή πτυχή του εαυτού τους και τι πλανάται μέσα τους. Λαχταρούμε να μάθουμε τους λόγους για τους οποίους σιωπούν, τι πραγματικά επιθυμούν, τι τούς κατατρύχει. Πολύ περισσότερο λαχταρούμε να μπούμε στο μυαλό τους και να μας δούμε μέσα απ’ τα δικά τους μάτια, λαχταρούμε να μάθουμε πώς πραγματικά μας βλέπουν. Έχουμε κάτι περισσότερο από επιθυμία -ίσως ανάγκη- να δούμε όλα όσα απαρτίζουν την προσωπικότητά τους αλλά συνειδητά ή ασυνείδητα κρύβουν βαθιά μέσα τους και πεισματικά αδυνατούν να φέρουν στην επιφάνεια. Άλλοτε μας γαργαλά η περιέργεια. Άλλοτε μας γδέρνει η ανησυχία. Ουσιαστικά, είναι στιγμές που, ενώ δε μας δίνουν εκείνοι τις πληροφορίες και τις απαντήσεις των ερωτημάτων που μας τριβελίζουν, θέλουμε να ορμήσουμε στον μυαλό τους και να τις πάρουμε, σχεδόν να τις αρπάξουμε βίαια, με το έτσι θέλω. Διότι είναι αβάσταχτη κι απάνθρωπη η αμφιβολία. Διότι θέλουμε επιτακτικά να δούμε την αλήθεια που επιμελώς και μ’ απεριόριστη -συνήθως- ευκολία καταφέρνουν να καταχωνιάζουν μέσα τους, όλο και πιο βαθιά.
Όμως, πόσο εγωιστική είναι αυτή η σκέψη. Δε νομίζεις; Διότι, δίχως αμφιβολία, αν σού δινόταν η δυνατότητα και η ευκαιρία, για να διαβάσεις το μυαλό του άλλου, θα το έκανες δίχως κανέναν απολύτως δισταγμό. Και, όντως, θα φάνταζε μια χαρά, αν εσύ μπορούσες να προβείς σε μια τέτοια πράξη. Για σκέψου, όμως, κάποιος άλλος να έκανε το αντίστοιχο σ’ εσένα. Φαντάζει, πραγματικά, ανατριχιαστικό το να έχουν οι άλλοι πρόσβαση κι ανά πάσα στιγμή να διαβάζουν τις σκέψεις σου, να μην μπορείς ν’ αφεθείς ελεύθερος ούτε σ’ αυτές και να αισθάνεσαι ότι είσαι διαρκώς υπό παρακολούθηση. Διότι, αν το καλοσκεφτείς, το μυαλό μας είναι ο προσωπικός μας χώρος, το «δωμάτιό» μας, η συναισθηματική -κι όχι μόνο- αποθηκούλα μας που άλλοτε τακτοποιημένες κι άλλοτε σε πλήρη ακαταστασία βρίσκονται όλες μας οι σκέψεις, απλές και σύνθετες, όλα μας τα θέλω, όλα όσα νιώθουμε, όλα όσα δεν τολμούμε να παραδεχτούμε ακόμη και στον ίδιο μας το εαυτό. Καθετί μεγάλο, καθετί μικρό. Κι όλα αυτά είναι δικά μας και μόνο. Γνώσεις, φαντασιώσεις, όνειρα, μνήμες. Κι όλο λέμε ότι θα τακτοποιήσουμε, επιτέλους, την ακαταστασία αυτή, μα όλο έτσι μένει. Το μυαλό είναι ο ιδιωτικός χώρος του καθενός. Είναι κάτι απαραβίαστο. Και δεν μπορείς εσύ έτσι απλά να ζητάς απ’ τους άλλους κάτι που δε θ’ άντεχες να κάνουν σ’ εσένα. Με ποιο δικαίωμα θέλεις να μπουκάρεις στο μέσα του άλλου, να το κάνεις φύλλο και φτερό, να ερευνήσεις κάθε του άκρη; Το μυαλό μας είναι ο μικρόκοσμός μας. Όλο μας το είναι βρίσκεται εκεί. Ό, τι απαρτίζει το άτομό μας είναι εκεί. Ή, για να είμαστε ακριβείς, ένα μέρος του βρίσκεται εκεί. Διότι τ’ άλλο ανήκει από κοινού στην καρδιά και την Ψυχή. Κι, όπως επιθυμείς να σέβονται οι άλλοι το μέσα το δικό σου, έτσι οφείλεις να πράττεις κι εσύ. Με σεβασμό.
Συνεπώς, είμαστε, το δίχως άλλο, τυχεροί που έχουμε τον μικρόκοσμο αυτό. Σε μια εποχή που όλα παραβιάζονται, όλα κοινοποιούνται. Όταν, λοιπόν, όλα με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο γίνονται γνωστά, υπάρχει κι αυτό το μέρος όπου κρατάμε κάτι για εμάς. Κάτι που δε θέλουμε να το μοιραστούμε με κανέναν απολύτως, όσο οικείος κι αγαπημένος κι αν είναι αυτός. Κάτι που θέλουμε να είναι ολοκληρωτικά δικό μας. Κάτι γνήσιο. Κάτι στο οποίο να μπορούμε να κουρνιάζουμε εκείνες τις δύσκολες μέρες κι ώρες, όταν περισσότερο απ’ όλους, περισσότερο απ’ τον καθέναν, έχουμε ανάγκη τον ίδιο μας τον εαυτό. Όταν έχουμε ανάγκη να σκύψουμε μέσα μας, να μας αγγίξουμε, να επικοινωνήσουμε όχι τόσο με τον φανερό μας εαυτό όσο μ’ αυτόν που επιμελώς κρύβουμε απ’ τους πολλούς και, δυστυχώς, τρομάζουμε να φανερώσουμε ακόμη και σ’ εμάς τους ίδιους. Έχουμε ανάγκη να επενδύσουμε λίγες ώρες στον άλλο μας τον εαυτό. Σ’ αυτόν που δεν αντιστοιχεί στη μάζα. Σ’ αυτόν που ανήκει αποκλειστικά και μόνο σ’ εμάς. Σ’ αυτόν που δεν έχει να μοιραστεί τίποτε με τον έξω κόσμο. Στον εαυτό εκείνο που απαιτεί, που παραπονιέται, που παρακαλά για λίγο φως, παρακαλά να βγει απ’ τα σκοτάδια, παρακαλά να ζήσει. Αλλά για διάφορους και διαφορετικούς λόγους δεν μπορεί.
Γι’ αυτό, την επόμενη φορά, σκέψου καλύτερα. Θα ήθελες, όντως, να είχαν όλοι οι άνθρωποι την ικανότητα να διαβάζει ο ένας το μυαλό του άλλου μ’ αδιαμφισβήτητη ευκολία;
Σκέψου μονάχα ότι αυτός ο ατομικός μικρόκοσμος μας είναι ο μόνος που μας έχει απομείνει.
Πρόσεξε μη σού τον αρπάξουν κι αυτόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου