Δύο πονετικά χέρια | Τάσος Μαλεσιάδας

Ήταν κάποτε δυό χέρια,

δύο πονετικά χέρια

που μ' έσφιξαν και κόλλησαν

τις ραγισματιές οπού 'χα

στη ψυχή.

Α, πονετικά χέρια, εσείς

τη στιγμή σαν μ' αγγίξατε

γέμισε ο κόσμος μία χαρά,

-και μια λύπη συνάμα-

όλα ήταν ζεστά.

Ζεστός ο ήλιος, ζεστή η μέρα

ολόφλογη γιορτή.

Τώρα είσαι πια ένας Λύσανδρος

που έκοψες τα χέρια,

που έφερες το κρύο,

που πάγωσες την μέρα, 

χάλασες τη γιορτή.

Ας ήταν να μη χάσω ποτέ τα χέρια μου.

Γιατί φωνή δεν έχω πια

-και πως θα τραγουδήσω ;