"Κάτι άσχημα φο-μπιζού" | Ανδριάνα Μακρή

Μάσκες. Παντού. Άνθρωποι που περιφέρονται εδώ κι εκεί χωρίς νόημα. Απομίμηση σκέτη. Τίποτα δεν σου λένε. Θυμίζουν μονάχα παρουσίες.

Άσχημο πράγμα η απομίμηση, σκέφτεσαι. Μάσκες ανθρώπινες που προσπαθούν να μιμηθούν κάτι αυθεντικό. Ψέματα που στριμώχνονται άτσαλα σε απέραντες ψυχές και αγάπες. Στριμώχνονται πολύ. Στριμώχνουν και εσένα. Πνίγεσαι λίγο.

Θες να φύγεις. Σε πνίγει η αίσθηση του ψεύτικου. Φο-μπιζού που στέκονται με θράσος απέναντι σε διαμάντια.

« Θα σταματήσω να ψάχνω εκείνα τα διαμάντια μωρέ. Άντε στο καλό. Μια χαρά είναι άλλωστε και τα φο ».

Το λες τόσο δυνατά για να το πιστέψεις. Φωνάζεις, ξεσπάς επιτέλους. Ουρλιάζεις γιατί δεν χωράς στα ψεύτικα.

Πόσο θα ήθελες να χωρούσες καμιά φορά. Να, σε εκείνες τις στιγμές που θες κάτι, οτιδήποτε. 

Να μην σε νοιάζει τι λογής είναι αυτό το κάτι.

Να μην ενδιαφέρεσαι για τον άγαρμπο τρόπο του μη αληθινού.

Να μην πιάνεσαι από λεπτομέρειες.

Να συμβιβάζεσαι. Με μάσκες που θυμίζουν αλήθειες. Με ψέματα που μεταμφιέζονται κακά σε αυθεντίες.

Ναι, καμιά φορά είναι καλό να μεταμφιέζεσαι και εσύ σε «ανθρωπάκο».

Λιγότερη αλήθεια, περισσότερη ευτυχία.

Έτσι είμαστε.

Πάντα εκεί. Σε ένα σημείο γνωστό. 

Στο μεταίχμιο ανθρώπου και «ανθρωπάκου»