Είναι οι σκέψεις, όλα τα λόγια και το φως, που ξεχωρίζουν τον ποιητή απ' το πλήθος και εκείνη, η μικρή μα ασυμβίβαστη αφή κάποιων δαχτύλων ή κάποια βλέμματα γεμάτα σημασίες δυσνόητες και κρυφές, μακρινές και ονειρικές απ' τον πολύ τον κόσμο.
Όταν αγαπάει, έστω για μια μικρή στιγμή, χίλιοι καθρέφτες θα σου δείξουν μέσα απ' τη ψυχή του άλλες θάλασσες, άλλες μέρες κι άλλα ταξίδια, ίσως άλλον ήλιο να δεις τη μέρα μα πάντοτε την νύχτα, ένα φεγγάρι μόνο θα ξεπηδά και κάποια δέντρα θα κρύβουν στα φύλλα,τη σιωπή τους.
Σαν αγαπούν όλος ο κόσμος λησμονιέται για Eκείνη,
όλα τα σύννεφα διαλύονται για Eκείνη,
και όλα τα τρένα, έρχονται πάνω σε ράγες αστραφτερές και τα φώτα της πόλης ακτινοβολούν για Eκείνη.
Δεν έχει όρια μα ούτε και φραγμούς και όσους στο τέλος αγαπά, θα τον πληγώσουν και οι χίλιες δυό αγκαθιές μέσ'το κορμί του χαρισμένες, απ' τα χιλιάδες τριαντάφυλλα που άνθισε η αγάπη.
Εκείνη, βέβαια θα κλάψει απ' τα λόγια του ποιητή και πάντοτε θα τη συγκινούν όσο κανενός. Θα νιώθει μέσα της τις στάλες της άσβεστης βροχής κάθε που τα φεγγερά μάτια του βλέπουν μέσα της και κάθε που η φωνή του χαϊδεύει τα αυτιά της. Αναπότρεπτα πάλι -βέβαιο όσο τίποτε άλλο- Εκείνη, θα λησμονήσει τα λόγια που σεργιάνισαν σαν άφαντη σκιά μεσ' το μυαλό της και θα πλαγιάσει, δίπλα σε κάτι αλλότριο και ξένο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου