Ο ήχος του Σύμπαντος κι ένα γεράνι στα χαλάσματα | Νίκη Παΐση

-Τι ξέρεις για το white noise;                                                                                                                

-Το ταρατσάδικο στο Γκάζι;                                                                                                                 

-Τον ήχο του Σύμπαντος...Τον έχεις ακούσει στάνταρ..και πάω στοίχημα πως δε σ'άρεσε.               

-Γενικά την έχεις ακούσει βλέπω...                                                                                                     

-Εγώ φταίω που σ'επιμορφώνω κιόλας!                                                                                             

-Να 'σαι καλά ρε!Σου ζητώ συγγνώμη!Μεθαύριο μην έρθεις στους Χατζηφραγκέτα,κάτσε ν'ακούσεις white noise...  

-χαχαχα έγινε!!Είσαι μεγάλο αγγούρι κοπελιά!Άλλη μια συμβατική βλαχοχίπστερ,ΣΥΜΒΑΤΙΚΗ μέχρι το κόκαλο... Εσύ χάνεις!
-Μάλιστα...τι ακριβώς χάνω;                                                                                                               

-Ξέρεις γιατί έγινε διάσημος ο Μαγκρίτ;Γιατί ήταν αντισυμβατικός!Οι πίνακές του ο απόλυτος σουρεαλισμός!Ξέρεις γιατί δε θα γίνεις διάσημη εσύ;Μάντεψε...Μου ήθελες και Καλών Τεχνών τρομάρα σου...
Ζούσε κάποτε ένα παιδί που ζωγράφιζε τον κόσμο ανάποδα.Ζωγράφιζε τα σπίτια να επιπλέουν στη θάλασσα κι ολόκληρα παρτέρια με λουλούδια να κρέμονται από τον ουρανό.Ζωγράφιζε τα πουλιά να έρπονται και τους σκύλους να πετάνε.''Μα αφού ο Θεός δεν τους έδωσε φτερά,θέλω για λίγο να τους δείξω τον ουρανό...''.Ζωγράφιζε τους ανθρώπους να κινούνται ανάμεσα στα σύννεφα και τον ήλιο να ανατέλλει μες στις λίμνες.Οι κορυφές των βουνών άγγιζαν τη γη και τα αστέρια κάθε βράδυ φύτρωναν στα δέντρα.Η δασκάλα του κοίταζε τις ζωγραφιές κι έπαιρνε ύφος σοβαρό,επικριτικό..αυτό που παίρνουν οι μεγάλοι λίγο πριν κατσαδιάσουν...Όμως ποτέ δεν τον μάλωνε,άλλωστε δεν είχε λόγο να το κάνει.Έστεκε,απλά,εκστασιασμένη και κοιτούσε τις ζωγραφιές του εξεταστικά...''Μα οι λύκοι δεν κοιμούνται στις στέγες των σπιτιών και οι γάτες δεν περιφέρονται στις πλάτες ροζ ιπποπόταμων..και τα λουλούδια;Είδες ποτέ γεράνια να φυτρώνουν πάνω σε ερείπια πολυκατοικιών; Γιατί δε ζωγραφίζεις σπιτάκια με αυλές,παιδιά να παίζουν και γονείς να πηγαίνουν στη δουλειά;"           Ο μικρός ζωγράφος  καταλάβαινε πως ο κόσμος ήταν βαρετός,όμως δεν ήξερε πως να το εξηγήσει στη δασκάλα..Ο δικός του κόσμος καθόλου βαρετός δεν ήταν.Και τι δε θα έδινε για να ζούσε μια ζωή σαν αυτή που αποτύπωνε στις ακουαρέλες του...             Τα χρόνια πέρασαν,ο μικρός ζωγράφος άλλαξε πολλούς δασκάλους και καθηγητές κι όλοι είχαν από αυτόν το ίδιο παράπονο..."Μα γιατί δε ζωγραφίζεις αυτά που βλέπεις γύρω σου;".Ο έφηβος πια ζωγράφος πείσμωνε.Είχε πάρει όρκο να μην προσαρμόσει τις ζωγραφιές του στην "άχρωμη" πραγματικότητα.Άλλωστε ο ρεαλιστικός κόσμος ήταν μουντός και βαρετός!Όμως οι άλλοι δεν καταλάβαιναν τις ζωγραφιές του.Άλλοτε γελούσαν,άλλοτε τον περνούσαν για τρελό,άλλοτε κοιτούσαν εκστασιασμένοι απορώντας για τη φαντασία του κι ύστερα του συνέστηναν  κάποιον καλό ψυχολόγο,ο οποίος πάντα είχε βοηθήσει κάποιον γνωστό...Κι αυτός αγανακτούσε κι όλο πείσμωνε  και στο μυαλό του γύριζαν τα λόγια των δασκάλων του και των καθηγητών του: "Μα γιατί δε ζωγραφίζεις αυτά που βλέπεις γύρω σου;"Κι ο ζωγράφος μας το πήρε απόφαση.Ίσως ο συμβατικός κόσμος να μην ήταν τόσο άσχημος τελικά...Υπήρχαν σπίτια με αυλές και παιδιά που πήγαιναν σχολείο και γονείς που γυρνούσαν από τις δουλειές τους...κι ο ήλιος...τι όμορφος που ήταν την ώρα του δειλινού!                                                                                                                 

Τελικά είχε άδικο.Τα ψάρια ήταν πιο ωραία μες στη θάλασσα και τα λουλούδια ήταν πιο όμορφα στις αυλές.Με τα χρόνια τα σύννεφα βρήκαν τη θέση τους στον ουρανό,οι άνθρωποι προσγειώθηκαν στη γη και τα γεράνια έπαψαν να φυτρώνουν μέσα σε ερείπια!Οι άλλοι πλέον καταλάβαιναν τις ζωγραφιές του και γρήγορα έπαψαν να ασχολούνται μαζί του...Όμως αυτός δεν ήταν ευτυχισμένος γιατί τώρα κάτι έλειπε.Ο κόσμος του είχε γίνει τόσο αψεγάδιαστος,τόσο βαρετός!Κι ας έλαμπαν τα αστέρια στον ουρανό κι ας φύτρωναν τα κόκκινα άνθη στους κήπους...                                                 Που και που από παλιά συρτάρια του γραφείου του,ψάχνοντας  για στυλό ή μολύβι,ανασύρει τυχαία εκείνες τις παλιές παιδικές ζωγραφιές που ποτέ δεν πέταξε.Νιώθει μια νοσταλγία κι ένα παράξενο συναίσθημα.Ύστερα κοιτάζει τα παράξενα λουλούδια που φύτρωναν στις στέγες και στα χαλάσματα και βάζει τα γέλια"Χαχαχα μα καλά,τι στον πούτσο σκεφτόμουν...;;;Γιατί απλά δε ζωγράφιζα ό,τι έβλεπα γύρω μου;"                                                                                                    

                   

Είναι δεν είναι κάνας μήνας τώρα που στη Βαλτετσίου,μέσα στα ερείπια ενός παλιού,εγκαταλελειμμένου κτηρίου έχει φυτρώσει ένα γεράνι.Αναδύεται από το τσιμέντο χωρίς χώμα,χωρίς νερό.Αν ήμουν ποιήτρια,θα έπαιρνα την εικόνα αυτή ως εφαλτήριο για να συμβολίσω την"ομορφιά",την ελπίδα και την αισιοδοξία που επιβιώνουν μες στη μιζέρια,τη σήψη και την παρακμή...Όμως ποιήτρια δεν είμαι,και το μόνο που μου μένει είναι να στέκομαι εκστασιασμένη κάθε φορά που με φέρνει από εκεί ο δρόμος μου.Νιώθω τυχερή που μπορώ και χαζεύω έστω και για λίγο αυτή την απόλυτη αντίφαση,"την τελειότητα της ατέλειας".Δεν έχω μπει ως τώρα στον κόπο να εξηγήσω ούτε να αναρωτηθώ πώς συνέβη και το γεράνι φύτρωσε εκεί από το πουθενά,ενώ υπάρχουν τόσες άλλες όμορφες γωνιές στην Αθήνα που θα μπορούσε να "ζήσει" πολύ καλύτερα.Άλλωστε ό,τι προσπαθείς να εξηγήσεις ορθολογικά  χάνει τη μαγεία του!                                                                      

Την επόμενη φορά,λοιπόν,που θα πέσεις κατά τύχη στα βραχέα μη βιαστείς να αλλάξεις σταθμό.Στάσου για λίγα δευτερόλεπτα να ακούσεις το"λευκό ήχο".Είναι ο ήχος του Σύμπαντος που γεννήθηκε μετά το Big Bag και ταξιδεύει εδώ κι αιώνες στο διηνεκές.Πριν την εφεύρεση του ραδιοφώνου και την αποστολή δορυφόρων υπήρξαν άνθρωποι που δεν τον άκουσαν ποτέ(βέβαια από πληροφορίες που έχω έζησαν μια φυσιολογική ζωή και πέθαναν σε βαθιά γεράματα από φυσικά αίτια).Ομολογουμένως είναι ενοχλητικός και το βρίσκεις άσκοπο να ακούς "χιόνια"ενώ αυτή τη στιγμή σε κάποιο σταθμό παίζει το τελευταίο χιτάκι της Φουρέιρα.Όμως είναι ο ήχος του Σύμπαντος,είναι ανεξήγητος,απροσδιόριστος και μεγαλειώδης.Δεν είναι εύηχος,το ξέρω,αλλά γιατί θα έπρεπε να είναι;Ποιος είπε πως χρειάζεται κάτι να είναι συμβατικό κι αψεγάδιαστο για να είναι εκστατικό;                                                                                                                              -Μα υπάρχουν τόσοι όμορφοι ήχοι εκεί έξω...Για ποιο λόγο να ακούσεις τον "ήχο του Σύμπαντος";              -Γιατί,τελικά,και τα γεράνια φυτρώνουν στα χαλάσματα...                                                                                                                     

(Για την ιστορία,ο μικρός ζωγράφος είναι σήμερα 20 χρονών,έδωσε τρεις φορες εισαγωγικές κι αυτή τη στιγμή σπουδάζει στην Καλών Τεχνών στη Θεσ/νικη)