WRITE HARD AND CLEAR ABOUT WHAT HURTS.
~Hemingway
Έτσι προστάζει να κάνουμε ένας βετεράνος της ζωής.
Έχω μια φίλη κάθε φορά γράφει τη φράση στους τοίχους και λέει δυνατά «Hemingway έρωτα». Πόσο ζηλεύω τη δύναμη του να συνοψίσει το πάθος σε μόνο επτά λέξεις.
Έχω ένα φίλο, λέει, «γράφε, γράφε να βγει από μέσα σου η στάχτη, μαύρο χρώμα τα γράμματα μας, το μόνο σκούρο στην ποίηση». Η ίδια φίλη, πρωί- βράδυ, ένα μπλοκάκι στο χέρι. Γράφει, σβήνει, πετάει, κρατάει. Γεμάτες οι τσέπες ραβασάκια. Τετράστιχα, κομμάτια από στιγμές της ζωής μας, ξεχασμένα κάτω από τα τασάκια στα μπαρ, μπερδεμένα μέσα στον καπνό του, σημειώσεις σε ξένα κινητά, μαύρα γράμματα σε στάσεις λεωφορείων. Κομμένες σελίδες σε βιβλία, τετράδια ξεσκισμένα στις άκρες. Κομμάτια της ζωής μας κρατημένα και χαμένα σ’ ό, τι ακαριαία έγραψε.
Αν μπορούσα, λέει, θα γυρνούσα μες τον κόσμο και θ’ άφηνα χαρτί. Χαρτί κι ένα μολύβι. Γράψτε μου θα’ λεγα μια λέξη, μια φράση, γράψτε ό,τι πιο δικό σας έχετε. Δεν είναι ταλέντο η γραφή, λόξα είναι, ανάγκη, εθισμός, ψυχανάλυση μα κυρίως παρακαταθήκη. Θα τους άφηνα χαρτί κι ένα μολύβι, έτσι να ανοίξουν μια πόρτα στο για πάντα. Χρέος τελικό στον κόσμο τον δικό μας.
Η ίδια φίλη, ερωτεύεται…ραβασάκι, μεθάει…ραβασάκι. Κίτρινα κομμένα μικρά χαρτάκια, καμένα στις άκρες, τσαλακωμένα, σβησμένα. Έτσι κι οι στιγμές μας, ατόφια αποκρυστάλλωση του νοήματος τους. Στα γράμματα εγκλωβισμένοι οι καιροί μας, τα γέλια, το βλέμμα σου, εμείς. Η φίλη, λέει, η ποίηση είναι μανούρα σκέτη, συμπύκνωση νοήματος και αδυναμία ολοκλήρωσής του. Δεν την νοιάζει τη ρουφιάνα να τα κρατάει, θα γράψω άλλα, λέει. Δεν τα διαβάζει τρίτη φορά ποτέ, γιατί στη δεύτερη τα σκίζει. Γιατί, έχει ένα καινούριο που πιστεύει ότι την ποίηση τη φέρουμε μέσα μας, στον τρόπο που περνάμε τη ζωή μας, στον σκέτο μας καφέ, στα τραγούδια που λέμε μεθυσμένοι.
Κι ο φίλος, το παιδί που έλεγα, πριν, ημίτρελος, νευρασθενικός, αν δεν μπορούμε να κάνουμε μουσική λέει ας φτιάξουμε δυο αράδες να ακούγονται καλά. Να κλείσουμε μέσα τους τη μελωδία της στιγμής που στο μυαλό μου ακούστηκε. Η φίλη, δεν θέλει να της μιλάς άμα γράφει, όχι μην ξεχάσει τι ήθελε να πει, αυτό δεν το σκέφτεται, το νιώθει. Είναι που της χαλάς την ηδονής της ρημάδας της στιγμής και δεν φημίζεται για την υπομονή της. Κι έχει κι ο φίλος ένα κουσούρι άλλο, αλλόκοτο, μανία με τις λέξεις. Όλες τις λέξεις. Καλές, κακές, περίεργες, συνηθισμένες, ξένες, ελληνικές, εύηχες και μη. Λέει ο φωστήρας, άμα τις βάλεις στη σειρά καλά φτιάχνουν ανθρώπινη μορφή κι ελπίδα.
I’M HOPELESSESLY IN LOVE WITH A MEMORY. AN ECHO FROM ANOTHER TIME, ANOTHER PLACE.
~ MICHEL FAUDET
Γκρινιάρα η φίλη, εγωκεντρική, έτσι είναι οι καλλιτέχνες λέει η μάνα μου. Εγώ που χρόνια κολλητή μου είναι και ξέρω, λέω, έτσι είναι οι ανισόρροποι. Και γράφει και ξεδίνει λέει. Και περνάει και κάτι φάσεις και πιστεύει πως έχει γεννηθεί σε λάθος εποχή. Σιγά το πνεύμα μαντάμ , όλη η Ελλάδα σήμερα, την τύχη της βρίζει που γεννήθηκε. Αι σιχτίρ με τους τρελούς. Εδώ που τα λέμε πάντως, καλοί φίλοι οι τρελοί, ειδικά του τύπου τους. Δεν ξέρω τι φταίει, μπορεί από τα πολλά βιβλία να χαζέψανε που λέει κι ο πατέρας μου. Άμα τα ‘χεις διαβάσει όλα σε τούτη τη ζωή, έχεις μάθει να καταλαβαίνεις. Λέει ο άλλος τα δικά του, ναι του λες κι εσύ. Βιβλίο όλα, βιβλίο κι η ζωή μας. Να δεις τι θα γίνει στο τέλος. Καλοί φίλοι οι τρελοί, δεν θα σου πουν ποτέ να τους πεις τι έγινε με δυο κουβέντες. Τη θέλουν την ιστορία σου ολόκληρη (και τα διαπλεκόμενα). Τους αρέσουν οι περιγραφές αλλά ένεκα εκπαίδευσης τις περνάνε γρήγορα με το μάτι. Πιστοί φίλοι οι τρελοί, βαφτισμένοι στο ρομαντισμό, αποδιοπομπαίοι του συνηθισμένου, έρμαια ερώτων και ενστίκτων, την θέλουν την ένταση σου, τους τροφοδοτεί, τους ξεσηκώνει. Τις θέλουν τις καταραμένες τις ιστορίες σου, έτσι είναι κι οι ήρωες τους. Κομμάτια ποιημάτων οι μέρες μας. Κι έχουν κι εκείνα τα παραληρήματα ανάγκη, τα συνειρμικά, που έρχεται η γλώσσα ξεγυμνώσει το μυαλό.
Να τους αγαπάτε εκείνους που γράφουν. Όχι τους σωστούς, τους κατ’ επιλογή γραφιάδες, τους συστηματικής απασχόλησης. Τους άλλους τους τυχαίους, του αποτυπωτές του μοιραίου, του στιγμιαίου, του μικρού, αυτούς να μην τους αγαπάτε απλά, να τους διαλέγετε. Μέσα σε τρεις γραμμές, μπορούν να βάλουν τον έρωτα, τον πόνο, το μεθύσι σας στο δρόμο για τ’ αθάνατο. Κι αν γράψουν για σας… σκεφτείτε το. Πόση αγάπη χωράνε σ’ αυτό, πόσο έρωτα και πόση αθανασία; Καιρό τους έβριζα, μα ανάθεμα κι αν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο απ’ τη ζωή μας, τίποτα πιο γλυκό από την περιγραφή της.
MORE POETRY IS NEEDED.
~Hemingway
Έτσι προστάζει να κάνουμε ένας βετεράνος της ζωής.
Έχω μια φίλη κάθε φορά γράφει τη φράση στους τοίχους και λέει δυνατά «Hemingway έρωτα». Πόσο ζηλεύω τη δύναμη του να συνοψίσει το πάθος σε μόνο επτά λέξεις.
Έχω ένα φίλο, λέει, «γράφε, γράφε να βγει από μέσα σου η στάχτη, μαύρο χρώμα τα γράμματα μας, το μόνο σκούρο στην ποίηση». Η ίδια φίλη, πρωί- βράδυ, ένα μπλοκάκι στο χέρι. Γράφει, σβήνει, πετάει, κρατάει. Γεμάτες οι τσέπες ραβασάκια. Τετράστιχα, κομμάτια από στιγμές της ζωής μας, ξεχασμένα κάτω από τα τασάκια στα μπαρ, μπερδεμένα μέσα στον καπνό του, σημειώσεις σε ξένα κινητά, μαύρα γράμματα σε στάσεις λεωφορείων. Κομμένες σελίδες σε βιβλία, τετράδια ξεσκισμένα στις άκρες. Κομμάτια της ζωής μας κρατημένα και χαμένα σ’ ό, τι ακαριαία έγραψε.
Αν μπορούσα, λέει, θα γυρνούσα μες τον κόσμο και θ’ άφηνα χαρτί. Χαρτί κι ένα μολύβι. Γράψτε μου θα’ λεγα μια λέξη, μια φράση, γράψτε ό,τι πιο δικό σας έχετε. Δεν είναι ταλέντο η γραφή, λόξα είναι, ανάγκη, εθισμός, ψυχανάλυση μα κυρίως παρακαταθήκη. Θα τους άφηνα χαρτί κι ένα μολύβι, έτσι να ανοίξουν μια πόρτα στο για πάντα. Χρέος τελικό στον κόσμο τον δικό μας.
Η ίδια φίλη, ερωτεύεται…ραβασάκι, μεθάει…ραβασάκι. Κίτρινα κομμένα μικρά χαρτάκια, καμένα στις άκρες, τσαλακωμένα, σβησμένα. Έτσι κι οι στιγμές μας, ατόφια αποκρυστάλλωση του νοήματος τους. Στα γράμματα εγκλωβισμένοι οι καιροί μας, τα γέλια, το βλέμμα σου, εμείς. Η φίλη, λέει, η ποίηση είναι μανούρα σκέτη, συμπύκνωση νοήματος και αδυναμία ολοκλήρωσής του. Δεν την νοιάζει τη ρουφιάνα να τα κρατάει, θα γράψω άλλα, λέει. Δεν τα διαβάζει τρίτη φορά ποτέ, γιατί στη δεύτερη τα σκίζει. Γιατί, έχει ένα καινούριο που πιστεύει ότι την ποίηση τη φέρουμε μέσα μας, στον τρόπο που περνάμε τη ζωή μας, στον σκέτο μας καφέ, στα τραγούδια που λέμε μεθυσμένοι.
Κι ο φίλος, το παιδί που έλεγα, πριν, ημίτρελος, νευρασθενικός, αν δεν μπορούμε να κάνουμε μουσική λέει ας φτιάξουμε δυο αράδες να ακούγονται καλά. Να κλείσουμε μέσα τους τη μελωδία της στιγμής που στο μυαλό μου ακούστηκε. Η φίλη, δεν θέλει να της μιλάς άμα γράφει, όχι μην ξεχάσει τι ήθελε να πει, αυτό δεν το σκέφτεται, το νιώθει. Είναι που της χαλάς την ηδονής της ρημάδας της στιγμής και δεν φημίζεται για την υπομονή της. Κι έχει κι ο φίλος ένα κουσούρι άλλο, αλλόκοτο, μανία με τις λέξεις. Όλες τις λέξεις. Καλές, κακές, περίεργες, συνηθισμένες, ξένες, ελληνικές, εύηχες και μη. Λέει ο φωστήρας, άμα τις βάλεις στη σειρά καλά φτιάχνουν ανθρώπινη μορφή κι ελπίδα.
I’M HOPELESSESLY IN LOVE WITH A MEMORY. AN ECHO FROM ANOTHER TIME, ANOTHER PLACE.
~ MICHEL FAUDET
Γκρινιάρα η φίλη, εγωκεντρική, έτσι είναι οι καλλιτέχνες λέει η μάνα μου. Εγώ που χρόνια κολλητή μου είναι και ξέρω, λέω, έτσι είναι οι ανισόρροποι. Και γράφει και ξεδίνει λέει. Και περνάει και κάτι φάσεις και πιστεύει πως έχει γεννηθεί σε λάθος εποχή. Σιγά το πνεύμα μαντάμ , όλη η Ελλάδα σήμερα, την τύχη της βρίζει που γεννήθηκε. Αι σιχτίρ με τους τρελούς. Εδώ που τα λέμε πάντως, καλοί φίλοι οι τρελοί, ειδικά του τύπου τους. Δεν ξέρω τι φταίει, μπορεί από τα πολλά βιβλία να χαζέψανε που λέει κι ο πατέρας μου. Άμα τα ‘χεις διαβάσει όλα σε τούτη τη ζωή, έχεις μάθει να καταλαβαίνεις. Λέει ο άλλος τα δικά του, ναι του λες κι εσύ. Βιβλίο όλα, βιβλίο κι η ζωή μας. Να δεις τι θα γίνει στο τέλος. Καλοί φίλοι οι τρελοί, δεν θα σου πουν ποτέ να τους πεις τι έγινε με δυο κουβέντες. Τη θέλουν την ιστορία σου ολόκληρη (και τα διαπλεκόμενα). Τους αρέσουν οι περιγραφές αλλά ένεκα εκπαίδευσης τις περνάνε γρήγορα με το μάτι. Πιστοί φίλοι οι τρελοί, βαφτισμένοι στο ρομαντισμό, αποδιοπομπαίοι του συνηθισμένου, έρμαια ερώτων και ενστίκτων, την θέλουν την ένταση σου, τους τροφοδοτεί, τους ξεσηκώνει. Τις θέλουν τις καταραμένες τις ιστορίες σου, έτσι είναι κι οι ήρωες τους. Κομμάτια ποιημάτων οι μέρες μας. Κι έχουν κι εκείνα τα παραληρήματα ανάγκη, τα συνειρμικά, που έρχεται η γλώσσα ξεγυμνώσει το μυαλό.
Να τους αγαπάτε εκείνους που γράφουν. Όχι τους σωστούς, τους κατ’ επιλογή γραφιάδες, τους συστηματικής απασχόλησης. Τους άλλους τους τυχαίους, του αποτυπωτές του μοιραίου, του στιγμιαίου, του μικρού, αυτούς να μην τους αγαπάτε απλά, να τους διαλέγετε. Μέσα σε τρεις γραμμές, μπορούν να βάλουν τον έρωτα, τον πόνο, το μεθύσι σας στο δρόμο για τ’ αθάνατο. Κι αν γράψουν για σας… σκεφτείτε το. Πόση αγάπη χωράνε σ’ αυτό, πόσο έρωτα και πόση αθανασία; Καιρό τους έβριζα, μα ανάθεμα κι αν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο απ’ τη ζωή μας, τίποτα πιο γλυκό από την περιγραφή της.
MORE POETRY IS NEEDED.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου