Όταν ξυπνήσαμε, ήταν απομεσήμερο
σταγόνες ήλιου κρύβονταν
στις εσοχές
του κορμιού σου.
Σ’ ένα δειλινό
κρύψαμε όλο τον έρωτά μας,
από φόβο μην μας τον κλέψουν
τα ξένα χέρια,
μην τον σκορπίσουν
τα μάταια λόγια.
Καθώς βράδιαζε,
αντικρίσαμε την πιο όμορφη ανατολή,
με μία σπίθα
να πυρπολεί τη λήθη.
Κι όταν πια χάραξε
και είχες φύγει,
τότε ήταν η πιο βαθιά σκοτεινιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου