Πάντοτε πίστευα στην ιδέα της συντροφικότητας. Πάντοτε μου άρεσε να αναλώνομαι σε σχέσεις, σε άτομα. Πάντοτε να ξυπνάω με κάποιο άρωμα, με κάποια μελωδία. Να εμπιστεύομαι, να τρώω τα μούτρα μου. Και στο τέλος πάντα να αμφισβητώ τον εαυτό μου. Πάντα να έχω προσδοκίες από τους άλλους και πάντα να απογοητεύομαι - η προσδοκία είναι η τροφός της απογοήτευσης. Όχι, όχι όλοι. Αυτοί που θέλουν μένουν. Χωρίς αποδείξεις, χωρίς συγχωροχάρτια. Δε θα πιέσω. Δε θα απαιτήσω. Άλλωστε τι νόημα έχει να κάνεις έκκληση για εμπιστοσύνη; Τι νόημα έχει να σε συγχωρούν και να ανέχονται αυτό που είσαι; Όχι, όχι. Δε πάει έτσι. Ή σε δέχονται έτσι με τα κουτσά και τα στραβά σου ή άντε γεια. Δεν ταιριάζουν όλοι οι άνθρωποι με όλους. Και η διαλακτικότητά μας για να κατανοήσουμε τους άλλους δε μπορεί να δουλέψει αν πρώτα από όλα δεν είναι διατεθειμένοι και οι άλλοι να κατανοήσουν εμάς. Τι παπαριές λέω πάλι; Ο φρέντο φέρνει ανακάτωση, αν έχεις κοπανήσει ουίσκια πριν.
Πρέπει να αλλάξω ζωή. Πρέπει να βρω τρόπο να στηρίξω τις επιλογές μου. Οι μέρες περνούν άναρθρα. Χωρίς καμία σημασία. Νιώθω να κάνω κύκλους. Να κυνηγάω σα σκύλος την ουρά μου. Ομόκεντροι κύκλοι, φαύλοι. Όχι, όχι. Δεν είναι αυτό η ζωή. Εγώ δεν είμαι αυτό. Η ζωή δε σταματά με τον έρωτα. Ο έρωτας πρέπει να συνεχίζει τη ζωή. Ο έρωτας είναι εκείνη η αμφισβήτηση που κάπου σε πάει. Όχι, όχι εκεί που θέλουν οι άλλοι. Ο έρωτας είναι πάνω από όλα ελευθερία. Και εγώ έκανα πολλά λάθη με εκείνη. Όχι, όχι πως τάχα έφταιξε. Αντιθέτως. Εκείνη ήταν σωστή σε όλα της. Εκείνη ήξερε τι έλεγε. Είναι που δεν αφήνομαι συχνά. Της το χα ξαναπεί και δε με πίστεψε. Δε μπορώ να το κάνω. Δε το κάνω. Γιατί όταν το κάνω πέφτω με τα μούτρα και τα κάνω όλα λάθος. Στο είπα μικρή μου. Πρέπει να αντέξεις. Πρέπει να με αντέξεις. Mε τα ups και τα downs μου. Πρέπει να κάνεις κουράγιο μέχρι να σου ανοιχτώ. Είμαι περίεργο παιδί, στο ξανάπα. Το 'χεις;
Και έτσι κι έγινε. Στάθηκα πολύ ανώριμος με την πάρτη της, πολύ εγωιστής. Αλλά αν είναι να κάνεις κάτι ή κάν' το σωστά ή μη το κάνεις. Δεν έχει λίγο ερωτευμένος ή πολύ. Ή πέφτεις με τα μούτρα ή δε πέφτεις. Άλλωστε, τα χει πει και ο Φρίντριχ ρε μπρο. "Ο έρωτας είναι το πιο εγωιστικό συναίσθημα, γι αυτό και όταν πληγώνεται γίνεται το λιγότερο γενναιόδωρο." Άντε ένα ακόμα βράδυ τρέξε ψάξε δικαιολογίες για να δικαιολογήσεις τον εαυτό σου. Λες και δε τα χες πει, ξέρω γω. Ο έρωτας είναι μια αμφισβήτηση του ίδιου μας του εαυτού. Ο έρωτας είναι μια πρόκληση να σπάσουμε τα όρια και τα δεσμά μας, αν θες. Όχι, όχι μια αμφισβήτηση των άλλων. Όχι. Τούτο σε δεσμεύει. Δε σε λευτερώνει. Ο έρωτας πάντα μας πάει κάπου. Με ή χωρίς ζάχαρη.
Ξέρεις, στο χα ξαναπεί. Θέλω να κάνω ένα ταξίδι. Χρόνια τώρα. Θέλω να δω πως ζουν οι άνθρωποι. Όχι, όχι στα Βερολίνα και στα Παρίσια. Όχι. Θέλω να δω λιγάκι ανθρώπους. Από εκείνους με τα αληθινά βλέμματα. Θέλω να δω πως είναι να ξυπνάς χωρίς να ξέρεις τι θα σου ξημερώσει. Είπες πως θα ερχόσουν. Είπες πως... - η προσδοκία είναι η τροφός της απογοήτευσης. Κι εγώ έχω μάθει να περιμένω από τους άλλους. Να περιμένω από τους άλλους. Φτάνει πια. Ως εδώ. Θέλω να κάνω ένα ταξίδι. Και θα το κάνω. Γιατί ανάμεσα σε αυτό που θέλουμε και σε εμάς, βρίσκεται μόνο αυτό που κάνουμε για να το αποκτήσουμε. Και όταν θες κάτι, τίποτα δε μπορεί να στο χαλάσει. Καμία προσδοκία και καμία απογοήτευση. Έχει να κάνει με την εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, όχι στους άλλους. Όταν η εμπιστοσύνη στους άλλους είναι αρκετή για να σε απομακρύνει από αυτό που θες, τότε δε ζεις τη ζωή σου. Ζεις τη ζωή των άλλων. Κι τη ζωή των άλλων δε θέλω να τη ζω. Έχω μια δική μου ζωή να χτίσω. Όποιος θέλει επιβιβάζεται. Το ταξίδι ξεκινά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου