Ατόφια αγάπη του εαυτού | Μαρία Βασιλάκη

Κάθομαι σκυφτή

Τα γόνατά μου ακουμπούν κάτω

Στο ολόλευκο μπάνιο

Μια αχτίδα ήλιου ξεπροβάλλει σαν νεογνό

Δίνοντάς μου και μένα κάτι αισιόδοξο στη δύσκολη ετούτη ημέρα.

Το νερό σε εξαγνίζει λένε

Παίρνει όλο τον πόνο, τις έγνοιες σου και τις μεταφέρει κάπου αλλού

Σε απαλλάσσει και σε μεταμορφώνει σε μία άλλη ύπαρξη

Οι αρνητικές σου σκέψεις ξεπλένονται απ'τις σταγόνες

Το καθάριο πρόσωπό σου αναδύεται

Τα μαλλιά σου λάμπουν και η υφή σου γίνεται πιο μαλακή από ποτέ

Νιώθεις ήδη καλύτερα σαν να αναγεννήθηκες.

Κανείς δεν μπορεί να σου το πάρει αυτό

Την ψυχική σου ηρεμία, τη γαλήνη σου.

Κανείς τους.

Θα κάνουν τα πάντα για να σταματήσεις να είσαι ο εαυτός σου

Μα δεν σε αγγίζουν πια
Ξέρεις καλά ποιος είσαι και νιώθεις καλά με αυτό

Αυτοί πάλι όχι. Άφησέ τους στην κατάντια τους, έχουν δικά τους προβλήματα να λύσουν-βαθύτερα-

Επιβράβευσε τον εαυτό σου μια στο τόσο, το αξίζεις

Σταμάτα να σε χτυπάς.

Με αγαπώ, θα με προσέχω.  Αυτό να είναι το μότο σου.

Αυτό να λες όταν κάτι δεν πηγαίνει καλά και θα παίρνεις κουράγιο, πίστεψέ με.

Δεν πειράζει, έχω εμένα, μου είμαι αρκετή

Αυτήν ακριβώς,η αντανάκλαση στον καθρέφτη, είναι η καλύτερή μου φίλη.

Ήταν και είναι δίπλα μου σε κάθε πτώση και εξέλιξη, σύμβουλος και σύμμαχός μου.

Με ακούει, με καταλαβαίνει, διαλεγόμαστε.

Περίεργο μα δεν μπορούν πάντα να σε καταλάβουν οι άνθρωποι.

Σε κοιτάνε απλά, ανίκανοι να δουν μέσα σου.

Κάπου χάνονται στην επιφάνεια 

Δεν γεννήθηκαν όλοι για να σε καταλαβαίνουν εξάλλου.

Εκείνη όμως, η σκιά σου, η ουσία σου, στέκεται στο ύψος της, πάντα εκεί για σένα.

Ο φύλακας άγγελός σου.

Με αγαπώ και θα με προσέχω λοιπόν.